Tussen servet en tafelkleed

“Ooooh wat gaat de tijd toch snel
Gisteren nog zag ik haar voor het eerst
Lag ze hier in m’n armen
Wat is ze mooi
En wat staat de tijd haar goed
Ik knipper m’n ogen en zie hoe ze steeds
Weer een beetje veranderd is
Maar hoe groot ze ook mag zijn
In mijn ogen blijft ze altijd klein” – Marco Borsato

Mijn dochter Renske is 10. Een tiener, een prépuber, maar vooral een meisje tussen servet en tafelkleed. Net niet het ene maar ook zeker nog niet het andere. Zij en haar vriendinnen beginnen te ontwikkelen richting puberteit. Zelf hebben ze dit niet door. Gelukkig zijn ze nog zo heerlijk naïef!  

Speelafspraakjes worden logeerpartijtjes. Kinderfeestjes worden slaapfeestjes. Tot laat opblijven geeft een bepaalde status.  Ze zijn al groot. Toch zijn ze nog zo klein. De stoerste meiden blijken de meeste knuffels mee te brengen naar zo’n slaapfeestje. Al duimend kijken ze naar de film. Vriendinnen lopen rustig in onderbroek door het huis. Fijn dat ze daar helemaal niet bij stil staan. Eng dat ze daar niet bij stil staan. Ze zijn zich duidelijk niet bewust dat ze geen kleine kinderen meer zijn.  Nu zijn wij er nog om ze daarin te begeleiden. Papa trekt zich iets meer terug tijdens logeerpartijtjes zodat er nooit ongemakkelijke situaties zullen ontstaan. Mama probeert ze mee te geven dat sommige dingen minder gepast zijn naarmate je ouder wordt.

Heel belangrijk om ze te begeleiden in deze weg naar de puberteit. Veel te snel zullen ze verliefd worden. Gaan ze hun eigen sexualiteit ontdekken. Papa en mama zijn nu al niet meer de enige belangrijke personen in haar leven. We moeten deze plek delen met haar BFF’s. Aan hen worden de geheimen verteld. Niet langer aan haar papa en mama. Het is wennen dat ik niet meer alles weet. Niet meer alles mag weten. Niet meer haar centrum van het universum ben.  Daarnaast is het ook eng dat ik niet meer alles weet. Het liefste bouw je toch een muurtje om haar heen.

Het grote loslaten gaat beginnen. Natuurlijk waren er al eerder loslaat momenten in haar leven. Opvoeden is een en al loslaten. De eerste keer dat ik haar naar het kinderdagverblijf of naar school bracht. Alleen was er toen altijd nog een lijntje met ons. Eigenlijk maakte ze weinig mee waarvan ik niet op de hoogte was. Vanuit de opvang en school werden we voldoende op de hoogte gehouden van alles waar ze me bezig was. Nu breekt de tijd aan dat we dat steeds minder weten. In ieder geval als zij deze dingen niet met ons deelt.

Ik hoop dat onze vertrouwensband inmiddels groot genoeg is. Dat ze me bij de echt grote dingen in het leven in vertrouwen neemt. Wat dat betreft, moet ik zelf ook nog wel wat leren. Ik zal moeten leren dat de geheimen - die ze me nu nog wel vertelt - voor haar echt grote geheimen zijn. Ik mag haar vertrouwen dus niet beschamen door deze geheimen door te vertellen. Helaas is dat soms moeilijk. Ik ben zo ongelofelijk trots op haar! Alles dat ze meemaakt, schreeuw ik het liefste van de daken. Dus toen ze me een paar weken geleden vertelde dat ze een vriendje had, wist binnen de kortste keren de hele familie dit. Ai! Dit mag ik dus niet langer doen. Als ik wil dat mijn dochter me vertrouwt, zal ze me moeten kunnen vertrouwen. Dat van de vriendje hebben jullie dus niet van mij…

Samen komen we er wel. Het feit dat ze het me vertelde is al zoveel waard. Ze geeft duidelijk haar grenzen aan. Aan mij om die grenzen te respecteren. Ik hoef ook niet alles te weten natuurlijk. Nou ja, het liefste wil ik natuurlijk alles weten. Het liefste blijf ik altijd op nummer 1 staan voor haar. Helaas is dat een illusie. Het zou ook niet gezond zijn. Een kind hoort uit te vliegen. De wijde wereld in. Zo lang we open en eerlijk tegen elkaar blijven, komt niets tussen ons in te staan. Ook geen vriendjes!

Lieve Renske, ik hou van jou tot aan de maan en terug! Wat ben je mooi en wat staat de tijd je goed. Ik knipper m’n ogen en zie hoe je steeds weer een beetje veranderd bent. Maar hoe groot je ook mag zijn, in mijn ogen blijf je altijd klein!!

Kus Mama