woensdag 1 februari 2017

Oud & Nieuw


In 2016 herontdekte ik mezelf. Als onderdeel van mijn herstel na mijn burn-out werkte ik aan mezelf. Met behulp van coach Bernadette Hammenga leerde ik mijn talenten en passies kennen. Zij hielp mij inzien waar ik blij van word. Door haar leerde ik beter herkennen wat ik wel of niet leuk vind aan mijn huidige baan en waar mijn talenten liggen. Aangezien ik niet al mijn talenten en passies ten volle benut in mijn huidige baan, ontwikkelde ik het afgelopen jaar manieren om daar privé mee aan de slag te gaan. 2016 was een jaar waarin ik begon aan een nieuwe versie van mezelf. Niet persé een betere versie. Wel een versie waarin ik meer mezelf ben dan ooit te voren, waarin ik vanuit mijn gevoel beslissingen neem.
 
Het afgelopen jaar ben ik de dingen gaan doen die ik leuk vind. Dat dit ook meteen mijn talenten weerspiegelt is meegenomen of misschien eerder vanzelfsprekend. Net als ieder mens ben ik gevoelig voor complimenten. Ik doe deze dingen niet als werk. Ik word er wel rijkelijk voor beloond. Opeens merk ik om me heen dat mensen waardering hebben voor mijn talenten. De complimenten die ik veelvuldig ontvang zijn een beloning die niet in geld is uit te drukken.
Een van de talenten die ik in 2016 heb herontdekt is schrijven. Dit pas ik toe in het schrijven van blogs. Mijn eerste blog ooit schreef ik in september. Toen had ik nooit verwacht dat mijn blogs zo veel waardering krijgen. Super trots ben ik dat mijn 2e blog werd opgepikt en gepubliceerd op www.stressedout.nl. Wie had ooit verwacht dat ik zoveel lezers kan ontroeren met mijn persoonlijke verhalen. Ik niet! Nog groter was de verrassing toen Maaike Helmer, oprichtster van Stressedout, op Oudjaarsavond contact met me opnam met de vraag of ik interesse had om nog een bijdrage aan haar site te leveren. 
Enthousiast werk ik nu aan een serie van 8 blogs over mijn burn-out periode voor Stressedout. Nooit verwacht dat het bloggen me dit allemaal zou brengen. Ik kom in contact met nieuwe mensen en andere werelden. Daarnaast kan ik helpen om stress en burn-out bespreekbaar te maken. Meehelpen om een taboe te verbreken. Bijzonder voor iemand die voorheen zelf nogal sceptisch tegenover burn-outs stond. De eerste 2 blogs voor deze serie heb ik inmiddels af. Ongelooflijk hoe makkelijk ik die op papier kreeg. Het schrijven lijkt vanzelf te gaan. Ik hou jullie natuurlijk op de hoogte wanneer deze serie geplaatst wordt.
Mijn andere talent waarmee ik vorig jaar aan de slag ben gegaan is interieur styling. Moeilijk om voor mezelf te erkennen dat ik daar goed in ben. Ook hiervoor krijg ik veel complimenten van mensen om me heen. Nadat ik de kamer van Iris had gerestyled kreeg ik vaak te horen hoe mooi het was. Daarnaast ontdekte ik dat er mensen zijn waarbij zoiets niet vanzelf gaat. Misschien is dat nog wel het grootste punt: doordat het mij geen moeite kost, voelt het niet als talent. Het voelt eerder als iets dat normaal is, in ieder geval niet erg bijzonder. Door de reacties van mijn omgeving leer ik dat het waardevol is wat ik doe.
Bij dat laatste heeft het complimentenboekje mij erg geholpen. Bernadette gaf me de opdracht om alle complimenten die ik krijg, op te gaan schrijven in een boekje. Door alle complimenten op papier te zien staan, begin ik ze ook echt te voelen. Ik voel me nu echt trots op de dingen die ik bereik, goed doe of uitstraal. Net als ieder ander heb ik mijn kwaliteiten. Net als ieder ander mag ik er zijn.
Door al deze inzichten begon er iets te borrelen van binnen. Wat als ik nou anderen kan helpen met mijn talenten? Wat als ik er ooit mijn werk van zou kunnen gaan maken? Thuis ben ik wel een beetje klaar met het stylen van ons interieur. Het is af. Natuurlijk kan ik opnieuw beginnen. Helaas kost me dat handen vol geld. Zou het niet geweldig zijn wanneer ik anderen van styling advies kan voorzien? 
De afgelopen maanden ben ik dit idee gaan uitwerken. Ik ging naar een voorlichtingsdag van de Kamer van Koophandel over het starten van een eigen onderneming. Ik won advies in bij ondernemers in mijn omgeving. Ik werkte aan een ondernemingsplan en aan mijn portfolio. Stapje voor stapje ontwikkelde ik mijn plannen verder. Erg onzeker over mijn kunnen, vast besloten het een kans te geven. Mijn eigen onderneming begon gezicht te krijgen. Inmiddels heb ik een plan uitgewerkt om styling advies te gaan geven voor kinderkamers. Naast mijn baan start ik een eigen onderneming. Tja ik blijf ten slotte een persoon die zekerheden nodig heeft in haar leven.

Volgende week heb ik een afspraak bij de Kamer van Koophandel om mijn onderneming in te schrijven. Vanaf 8 februari ben ik dus ‘in business’ zoals dat heet! Ik hoop velen van jullie als mijn klanten te kunnen gaan begroeten. Zo niet dan hoop ik dat jullie mij aanbevelen bij jullie vrienden en kennissen. Ik vind het super spannend! Ik vind het al spannend om het hier op papier te zetten. Alsof er geen weg terug is nu ik dit aan iedereen laat lezen. Mijn benen trillen, mijn handen zweten. Ik heb dit stuk al 100 keer nagelezen. Zenuwachtig om deze stap te zetten. Dan bedenk ik dat mijn enige alternatief is om het niet te doen. Ik hoor het stemmetje van Renske in mijn hoofd. Dit stemmetje geeft de doorslag om door te zetten. Zij vraagt me:”Mama, waarom zou je het niet doen?”

donderdag 12 januari 2017

Tussen servet en tafelkleed



“Ooooh wat gaat de tijd toch snel
Gisteren nog zag ik haar voor het eerst
Lag ze hier in m’n armen
Wat is ze mooi
En wat staat de tijd haar goed
Ik knipper m’n ogen en zie hoe ze steeds
Weer een beetje veranderd is
Maar hoe groot ze ook mag zijn
In mijn ogen blijft ze altijd klein” – Marco Borsato

Mijn dochter Renske is 10. Een tiener, een prépuber, maar vooral een meisje tussen servet en tafelkleed. Net niet het ene maar ook zeker nog niet het andere. Zij en haar vriendinnen beginnen te ontwikkelen richting puberteit. Zelf hebben ze dit niet door. Gelukkig zijn ze nog zo heerlijk naïef!  
Speelafspraakjes worden logeerpartijtjes. Kinderfeestjes worden slaapfeestjes. Tot laat opblijven geeft een bepaalde status.  Ze zijn al groot. Toch zijn ze nog zo klein. De stoerste meiden blijken de meeste knuffels mee te brengen naar zo’n slaapfeestje. Al duimend kijken ze naar de film. Vriendinnen lopen rustig in onderbroek door het huis. Fijn dat ze daar helemaal niet bij stil staan. Eng dat ze daar niet bij stil staan. Ze zijn zich duidelijk niet bewust dat ze geen kleine kinderen meer zijn.  Nu zijn wij er nog om ze daarin te begeleiden. Papa trekt zich iets meer terug tijdens logeerpartijtjes zodat er nooit ongemakkelijke situaties zullen ontstaan. Mama probeert ze mee te geven dat sommige dingen minder gepast zijn naarmate je ouder wordt.
Heel belangrijk om ze te begeleiden in deze weg naar de puberteit. Veel te snel zullen ze verliefd worden. Gaan ze hun eigen sexualiteit ontdekken. Papa en mama zijn nu al niet meer de enige belangrijke personen in haar leven. We moeten deze plek delen met haar BFF’s. Aan hen worden de geheimen verteld. Niet langer aan haar papa en mama. Het is wennen dat ik niet meer alles weet. Niet meer alles mag weten. Niet meer haar centrum van het universum ben.  Daarnaast is het ook eng dat ik niet meer alles weet. Het liefste bouw je toch een muurtje om haar heen.
Het grote loslaten gaat beginnen. Natuurlijk waren er al eerder loslaat momenten in haar leven. Opvoeden is een en al loslaten. De eerste keer dat ik haar naar het kinderdagverblijf of naar school bracht. Alleen was er toen altijd nog een lijntje met ons. Eigenlijk maakte ze weinig mee waarvan ik niet op de hoogte was. Vanuit de opvang en school werden we voldoende op de hoogte gehouden van alles waar ze me bezig was. Nu breekt de tijd aan dat we dat steeds minder weten. In ieder geval als zij deze dingen niet met ons deelt.
Ik hoop dat onze vertrouwensband inmiddels groot genoeg is. Dat ze me bij de echt grote dingen in het leven in vertrouwen neemt. Wat dat betreft, moet ik zelf ook nog wel wat leren. Ik zal moeten leren dat de geheimen - die ze me nu nog wel vertelt - voor haar echt grote geheimen zijn. Ik mag haar vertrouwen dus niet beschamen door deze geheimen door te vertellen. Helaas is dat soms moeilijk. Ik ben zo ongelofelijk trots op haar! Alles dat ze meemaakt, schreeuw ik het liefste van de daken. Dus toen ze me een paar weken geleden vertelde dat ze een vriendje had, wist binnen de kortste keren de hele familie dit. Ai! Dit mag ik dus niet langer doen. Als ik wil dat mijn dochter me vertrouwt, zal ze me moeten kunnen vertrouwen. Dat van de vriendje hebben jullie dus niet van mij…
Samen komen we er wel. Het feit dat ze het me vertelde is al zoveel waard. Ze geeft duidelijk haar grenzen aan. Aan mij om die grenzen te respecteren. Ik hoef ook niet alles te weten natuurlijk. Nou ja, het liefste wil ik natuurlijk alles weten. Het liefste blijf ik altijd op nummer 1 staan voor haar. Helaas is dat een illusie. Het zou ook niet gezond zijn. Een kind hoort uit te vliegen. De wijde wereld in. Zo lang we open en eerlijk tegen elkaar blijven, komt niets tussen ons in te staan. Ook geen vriendjes!
Lieve Renske, ik hou van jou tot aan de maan en terug! Wat ben je mooi en wat staat de tijd je goed. Ik knipper m’n ogen en zie hoe je steeds weer een beetje veranderd bent. Maar hoe groot je ook mag zijn, in mijn ogen blijf je altijd klein!!
Kus Mama