donderdag 24 november 2016

I love wonen!



Ik 💕 Wonen…….
Al sinds ik kind was heb ik een passie voor interieurstyling. Hele huizen fantaseerde ik bij elkaar, met de mooiste interieurs. Helaas heb ik er nooit mijn beroep van gemaakt. Ik was een bèta op school en koos voor een carrière in het laboratorium. Ook heel leuk & uitdagend werk maar mijn passie voor interieurstyling bleef.
Ik ðŸ’• Wonen…….
Nu leef ik mijn passie uit op mijn eigen interieur. Om te voorkomen dat dit handen vol geld kost, probeer ik met zo’n klein mogelijk budget zo’n groots mogelijk gebaar te maken. Daarnaast maak ik gebruik van mijn creativiteit om tot unieke items te komen.  Kant en klaar kopen in de woonwinkels vind ik te makkelijk.  Op deze manier kwam ik in de loop van de tijd tot de volgende 5 tips voor een uniek en hip interieur voor een kleiner budget.
1.    Ga eens kijken bij de kringloper of op rommelmarkten. Ik scoorde eens leuke accessoires in de mint groene accent kleur van mijn interieur. Gecombineerd met een aantal witte vaasjes en kandelaars staat dat erg leuk op een houten bord.  Voor hooguit een paar tientjes een leuke set accessoires om mijn hoogglans witte salontafel mee op te fleuren.
2.    Loop zeker ook een keer binnen bij de goedkopere ketens zoals Leen Bakker, Karwei , Kwantum of  Hornbach. Zeker voor accessoires zoals kandelaars, kussentjes en vazen hoef je daar niet veel geld uit te geven om toch hele leuke dingen te scoren. Zo kocht ik onlangs zwart-witte kussentjes bij de Hornbach en een bijzettafeltje voor de vissenkom bij de Leen Bakker.
3.    Gebruik materialen uit de natuur. Toen ik vorig jaar niet wist hoe ik mijn leuke lampjes van SissyBoy moest bevestigen, besloot ik uiteindelijk een wit geschilderde tak aan het plafond te hangen. De snoeren van de lampjes wikkelde ik om de tak om zo een unieke lamp boven mijn eettafel te  krijgen. De kinderen brengen ook vaak stenen mee van buiten. En natuurlijk mogen deze niet weggegooid worden.  Met een stift voor porselein en steen teken ik leuke  patronen op deze stenen. Gegroepeerd op een schaaltje geeft dit een mooie en persoonlijke touch aan je interieur.
4.    Geef erfstukken en andere dierbare items ook een mooi plaatsje in je interieur. Op deze manier maak je je interieur persoonlijker. De Delfts blauwe borden die van mijn oma waren, kregen een tweede, modieuzer leven: op de muur tussen bordjes die mijn schoonmoeder nog had liggen en nieuwe bordjes. Mijn mint groene keukenmuur is zo een hele bijzondere muur geworden. 
5.    Durf ten slotte te experimenteren met kleuren. Een gekleurde muur geeft gelijk een heel ander beeld aan je interieur. Dit maakt het de moeite waard om er zo af en toe mee te experimenteren. Begin met een kleine muur, zodat wanneer een kleur niet bevalt deze ook zo weer is over te verven. Ook kinderkamers lenen zich goed om hiermee te experimenteren. Daar kan namelijk vaak net iets meer dan in de rest van het huis. Mijn oudste dochter kreeg zo afgelopen jaar petrol blauw op de muur. Samen met de gele en fuchsia roze acessoires gaf dit een geweldig resultaat!

Deze tips, gecombineerd met een  paar goede basis meubelstukken, geeft je huis die unieke en persoonlijke sfeer die maakt dat het een thuis wordt. Want dat is toch waar we allemaal naar op zoek zijn? Een thuis waar het gezellig is en waar we ons lekker voelen.

Dat is waarom ik ðŸ’• Wonen…….

donderdag 17 november 2016

Hoe de Sinterklaas stress te omzeilen valt



De Sint is weer in het land! Ik weet niet hoe dat bij anderen gaat. Bij ons in huis betekent dat drukte. Met een non-believer en een believer in huis, stuiterballen de kinderen door het huis. Voor hen maakt het niet uit of ze wel of niet het geheim kennen. Er mag geen Sinterklaasjournaal gemist worden en ’s avonds wordt ook door de oudste in volle overtuiging de schoen gezet. Mogelijk dat bij haar de stress nog groter is. Krijgt ze nu eindelijk dat wat ze graag wil? Vooral geen teleurstelling laten blijken, want dan kan je je nog wel eens verspreken over het grote geheim. Ga ook eens bij jezelf na, wat levert meer stress: je van geen geheim bewust zijn of een geheim weten en niet door mogen vertellen. En ondertussen een paar ouders die de druk nog opvoeren. Zo voelt die grote meid zich verantwoordelijk om de boel recht te breien wanneer mama zich verspreekt: “Nee hoor mam, dat had ze niet van jou dat heeft ze vorig jaar van Sinterklaas gekregen!!”.
Ooit was dit de mooiste tijd van het jaar. Gezellig met zijn allen Sinterklaas liedjes zingen. Vol verwachting aan de gang met de speelgoedfolders en hele verlanglijstjes bij elkaar knutselen. Soms met grote wensen, soms met kleine. Maakt allemaal niks uit, want Sinterklaas heeft geld genoeg. Gezellig met wat pepernoten bij de hand terwijl buiten de wind om het huis waait. Volgens mij is de kneuterigheid de grootste reden dat deze traditie zo populair blijft. Een traditie die geassocieerd wordt met gezelligheid, een warm huis, chocolademelk en pepernoten. Voor mij is het niet de associatie met grote kado’s. Waarom maken we het onszelf dan zo moeilijk. Hele verlanglijstjes worden gekocht. De grootste kado’s worden ingeslagen. Het lijkt elk jaar wel meer en meer te moeten zijn. Laten we ophouden met moeten. Laten we weer plezier gaan maken en genieten van deze unieke Nederlandse traditie.
Natuurlijk val ik elk jaar toch weer in de valkuil om alles te willen geven. Ik gun het mijn kinderen allemaal en geniet er enorm van. Toch heb ik moeten leren me niet mee te laten slepen. Het is belachelijk om op 4 december met hartkloppingen wakker te liggen omdat je niet zeker bent dat je alles gekocht hebt. Of de laatste week nog stad en land af te rennen voor die ene pop. Of juist om stress in december te vermijden al in oktober beginnen met kopen. Met als gevolg dat er op pakjesavond een overdaad aan pakjes is of dat de helft zelfs vergeten wordt. Wanneer je midden in de zomer dat paar wanten nog in de kast terug vindt, weet je dat je iets fout doet. Hoe moet het dan wel? Die vraag stel ik mezelf iedere keer opnieuw. Zelf kwam ik tot onderstaande tips. Zolang ik probeer me hieraan te houden, zorg ik ervoor dat de Sinterklaastijd de mooiste tijd van het jaar blijft.
1.       Het is en blijft een kinderfeest. Dit houd ik in mijn achterhoofd. Natuurlijk is het leuk dat Sinterklaas op het werk van de ouders komt, op sportclubs, in het buurtcentrum en bij de oma’s thuis. Helemaal leuk dat je op zo’n Sinterklaasfeest eindelijk kunt bij kletsen met die ene collega die je zelden spreekt of met die buurman waar je zo gezellig een biertje mee weghapt. Blijf je alleen wel realiseren dat het een kinderfeest is. Je bent er voor de kinderen. Natuurlijk begint de hele periode met de intocht hier in de wijk. Het is geweldig dat hij hier echt met een boot aankomt en een hele tour door de wijk loopt met zijn paard. Deze dag wordt afgerond met een bezoek aan het buurthuis. Die dag is heilig voor ons en proberen we zeker altijd vrij te houden. Hier zijn namelijk alle vriendjes en vriendinnetjes van school te vinden. Dit wil je als kind gewoon niet missen. Op het werk van je ouders is een ander verhaal. Al ken je niemand, het blijft leuk om Sinterklaas in het echt te zien en een kadootje te krijgen. Dit hoeft alleen niet op beide werkplekken. Wij hebben al sinds het begin de afspraak dat we het ene jaar naar het werk van mama gaan en andere jaar naar het werk van papa. Dat houdt het overzichtelijk en zo raken de weekenden tot aan 5 december niet meteen overvol. Want verder zijn er nog de oma’s en andere familieleden die de kinderen graag willen overstelpen met kado’s. Er zijn slechts een paar weekenden tussen de komst van Sinterklaas en 5 december. Kortom een gepuzzel in de agenda’s. We lossen dit op door familie uit te nodigen op 5 december zelf. Daarnaast vieren we het soms later. Mijn moeder woont in België. De meiden slikken het als zoete koek dat Sinterklaas - op de terugweg naar Spanje - daar nog wat binnen gooit.
2.       Veel is beter dan groot of duur! Een grote zak kadootjes maakt meer indruk dan een paar grote kado’s. Omdat ik het zelf niet kan laten, krijgen mijn meiden wel altijd één duur kado. De rest wordt aangevuld met kleinigheidjes of nuttige kado’s: wanten, sjaals, sokken en pyjama’s. Alles komt hier te voorschijn uit de zak. En overal zijn ze even blij mee. De magie van Sinterklaas is het allergrootste kado. Schoenkadootjes - waar dat opeens vandaan komt is mij nog steeds een raadsel - wordt beperkt tot 1 keer per week. Liever zou ik het helemaal afschaffen. Manderijntjes en pepernoten zijn voor in de schoen. Helaas kom ik daar niet meer mee weg. Zowel het Sinterklaasjournaal als de andere kinderen om hen heen hebben mijn kinderen geleerd dat er kadootjes voor in de schoen zijn. Dit jaar heb ik deze bewust beperkt tot kadootjes van maximaal 1 euro per stuk.
3.       Ten slotte ben ik niet te principieel rond Sinterklaas. Deze tijd brengt al zoveel stress met zich mee dat we echt niet om alles onze poot stijf houden. Een keertje iets later naar bed omdat die tekening voor de Sint nog af moet of een keer slechter eten omdat hun buik al gevuld is met pepernoten. Ze zullen er niet direct slechter van worden. Normaal wordt er hier in huis na het eten geen tv meer gekeken. Vooral de oudste slaapt slecht wanneer ze voor het slapen nog tv kijkt. Nu kan ik het ze natuurlijk niet aandoen om geen Sinterklaasjournaal te mogen zien. Nou vooruit Freek in het Wild kijken we er ook nog achteraan. Geeft mij meteen de gelegenheid om stiekem, verstopt achter het beeldscherm, nog wat inkopen te doen. Ook een keer extra friet eten, maakt het voor ons ouders een stuk makkelijker. Na de decembermaand gaan we weer verantwoord doen.  
Ik ga mijn best doen om me deze maand aan bovenstaande tips te houden. Bovenalles ga ik proberen te genieten. Een hele opgave voor de perfectionist die ik ben. Dit jaar ga ik gezellig kneuterig bij de warme cv zitten. Met chocolademelk, banketletter, speculaas en veel pepernoten. Misschien - als ik lief ben - brengt Sinterklaas voor mij dan ook nog een kadootje mee. En die extra kilo’s, daar maak ik me pas in januari weer druk over.

maandag 14 november 2016

Onze harige baby



Ons poezekind maakte ons ruim 13 jaar geleden een gezinnetje. Van samenwonend werden we verzorgers. De komst van Poekie bond ons nog meer aan elkaar. Het was ook een soort generale repetitie. De eerste keer dat we konden oefenen met opvoeden. Hoewel een kat zich natuurlijk niet laat opvoeden. Die heeft bedienden. Daar kwamen we snel genoeg achter. In het begin dachten we nog heel naïef dat we haar beneden konden laten slapen. Na een doorwaakte nacht met gemiauw besloten we al snel om haar op de bovenverdieping toe te laten. Die nacht krabde ze de continue aan onze slaapkamerdeur. Vanaf de 3e nacht had ze dus een plekje op ons bed veroverd. Iets wat onze kinderen nooit is gelukt. Er is niets fijner om op in slaap te vallen dan het spinnen van een kat. Dat had ik van te voren echt nooit bedacht.
De komst van onze Poekie was de eerste stap naar een echt gezin. Een jaar later gingen we trouwen en daarna volgden de geboortes van de meiden. We hebben dus samen heel wat meegemaakt in de afgelopen 13 jaar. Onze Poekie beleefde het met ons. Volgens mij vond ze die kinderen in het begin super irritant. Wat een drukte opeens in huis. Dit was toch haar huis, haar bed en haar bank! Het baasje en het vrouwtje tolereerde ze inmiddels. Daar was ze nu wel aan gewend. Maar die rond kruipende, overal aanzittende, krijsende wezentjes waren wel erg vreemd. Er waren opeens kamers waar ze niet mocht komen en kinderen die van alles van haar wilden. Het heeft haar nooit veranderd in een knuffel kat. Dat zat niet in haar karakter. Het hoogst haalbare is dat ze tegen je aan komt liggen op de bank.
De meiden zijn jaloers op onze band met Poekie. Waarom komt ze wel naar jullie als jullie haar roepen? Waarom mogen jullie haar wel aaien? Tja, omdat wij haar eten geven misschien? Of omdat wij niet zo druk doen? Toch betrap ik een van hen wel eens op de bank met Poekie naast haar. Al kroelend met de poes gezellig tv kijken.  Poekie is een pittige tante die zelf haar moment uit kiest om geknuffeld te worden. Vaker ligt ze vanaf ‘haar’poef de boel te overzien. Het lijkt alsof ze neerkijkt op het gepeupel en ziet dat het goed is. Inmiddels is ze onmisbaar geworden in ons huis. Een vaste waarde die er altijd is.
Door de meiden wordt er gezeurd om een kitten of een hondje. Ik probeer ze uit te leggen dat we dat Poekie echt niet meer aan kunnen doen. Ze is inmiddels niet meer de jongste. Die drukte maakt haar vast knettergek. En hoezo, willen wij een huisdier? Wij hebben toch een huisdier. Dochterlief legt het ons nogmaals haar fijn uit:”Ja maar Poekie is van jullie!” Voorlopig doen we het er toch maar mee. Poekie is van ons allemaal en hoort gewoon bij ons gezinnetje.
Ik schrok me dan ook wezenloos toen de dierenarts vorige week een knobbel bij Poekie ontdekte. WAT? We hadden haar juist net behandeld tegen niesziekte! Ik kwam hier helemaal niet voor een knobbel, ik kwam voor een vaccinatie…. Zodat ze nog heel oud zou worden. Het voelde volgens de dierenarts niet goed. Hij wilde het graag laten onderzoeken in het lab.
Inmiddels is de uitslag binnen. Wat de dierenarts al vermoedde, is werkelijkheid. Ons Poek heeft een kwaadaardige tumor. Het kan wel weggesneden worden maar zal dan waarschijnlijk snel weer terug komen. Moeten we dat die oude dame nog allemaal aandoen? Rationeel is dat niet meer de moeite waard. Gevoelsmatig voelt het niet goed. Gaan we onze Poekie nou gewoon dood laten gaan? Afwachten tot het zo erg wordt dat we haar in moeten laten slapen? Heftig! We wisten natuurlijk wel dat ze niet eeuwig bij ons zou blijven. Maar dit slaat in als een bom.
’s Avonds vertel ik het de kinderen. Zo gevoelig als onze oudste is, zo praktisch reageert de jongste. Nadat ze eerst plichtsmatig een paar tranen te voorschijn tovert, vraagt ze daarna met haar allerliefste stem:”Krijgen we dan een kitten?” Ik probeer haar uit te leggen dat we Poekie niet zomaar kunnen inruilen voor kitten. Haar antwoord is simpel en daardoor ontzettend ontroerend. “Nee dat is waar. Weet je wat? Dan wachten we toch even!”
Nu genieten we nog zoveel mogelijk van Poekie. Zolang als ze nog bij ons kan zijn. De meisjes geven haar extra snoepjes. We knuffelen, aaien en geven kusjes. We genieten wanneer ze ons ’s avonds warm houdt in bed. Nu kan het nog. Nu is ze er nog.

woensdag 9 november 2016

Ik ben verliefd!


Gehaast loop ik naar huis nadat ik de kinderen naar school heb gebracht. Ik heb er zin in om weer naar mijn nieuwe liefde te gaan. Normaal heb ik een hekel aan regen en kou. Nu houdt niets me tegen. Van deze nieuwe liefde krijg ik blosjes op mijn wangen en nieuwe energie. Ik voel de wind door mijn haren, ik loop in de wolken. Ik wordt hier blij van en minder prikkelbaar. Zelfs de kinderen en Marc worden hier uit eindelijk beter van. Ja, daar heb ik jullie aandacht! Marc vindt het echt prima dat ik een nieuwe liefde heb. We delen hem zelfs samen. We zijn allebei hopeloos verliefd geworden op hardlopen. 

Zelf was ik de laatste van wie ik het verwacht had. Hardlopers zijn namelijk doodlopers. Ik was liever lui dan moe.  Maar in het kader van dingen gaan doen waar je energie van krijgt, ben ik toch voorzichtig begonnen. Ik was zowieso na mijn burn-out al actiever gaan sporten. Doordoor merkte ik dat sporten me  goed deed. Het is een goede manier om je hoofd leeg te maken na een zware dag op het werk. Even niks aan je hoofd, alleen maar knallen. Super veel energie krijg ik daarvan.

Maar waarom dan ook nog gaan hardlopen zul je denken. Ten eerste gewoon omdat het kan. Iedereen kan het. Lopen leerden we al als klein kind, dus niets zo eenvoudig als de ene voet voor de andere zetten en gewoon gaan. Niet afhankelijk van de lestijden op de sportschool of van anderen. Lopen kan heel goed alleen. Ik kan dus gaan wanneer ik maar wil. Het kost een stuk minder tijd dan naar de sportschool gaan. Hierdoor blijft er nog tijd over voor alle andere dingen die gedaan moeten worden. Ik kan gaan hardlopen meteen nadat ik de kinderen naar school heb gebracht of ’s avonds vanuit mijn werk voordat ik de kinderen ophaal. Ook ga ik op zaterdagochtenden hardlopen, wanneer ik toch Renske al vroeg af moet zetten op het turnen. Heel goed te combineren dus met mijn drukke bestaan als werkende moeder. 

Daarnaast kan het overal. Meestal vertrek ik vanuit huis en maak een rondje door de stad. Ik geniet van een stad die ontwaakt ’s ochtends. Ook op andere momenten is het prima lopen in de stad. Langs de singels en het Chassé park of dwars door Het Valkenberg. Er is altijd genoeg te zien onderweg. Op zaterdagochtend kies ik voor het bos. Heerlijk lopen zo door de natuur. Je bent daar alleen maar met jezelf bezig. Alleen maar aan het lopen. Verder hoef je helemaal niks. Als dat niet mindful is dan weet ik het niet meer.  Op vakantie geeft het hardlopen me de gelegenheid iets van de omgeving te zien. Al waren de heuvelachtige weggetjes in de Ardèche wel even wennen. 

  Inmiddels loop ik 5 km. Ruim een half uur aan een stuk hardlopen. Ik had dat nooit gedacht toen ik hieraan begon. Super trots ben ik dan ook op mezelf dat ik dit bereikt heb. Of dat nog meer wordt of niet maakt me niet zoveel uit. Ik loop voornamelijk voor mezelf en met mezelf. Het fijne van hardlopen voor mij is dat ik niks hoef te bewijzen. Het is geen vorm van presteren voor mij omdat ik het puur voor mijn eigen plezier doe. Geen druk van buitenaf dus, alleen lopen…..