Hoe een burn-out een blog werd

Door mijn burn-out begon ik na te denken over de passies in mijn leven. Natuurlijk geniet ik intens van mijn gezin maar er moet toch meer zijn waar ik mijn ei in kwijt kan. Natuurlijk is dat een heel proces waar je door heen gaat. Je voelt je vast zitten in het leven dat je leidt en de carrière die je koos. Sommige keuzes uit het verleden had ik meer met mijn verstand gemaakt dan met mijn gevoel. En in de loop der jaren nam dat verstand meer en meer de overhand. Nu werd het tijd om weer dicht bij mijn gevoel te komen.

Om te ontdekken waar mijn hart ligt, keek ik terug naar mijn kindertijd. Waar haalde ik als klein kind al plezier uit? Ook mijn dochters werkten als een spiegel voor mij. Renske schrijft soms verhalen en ik besefte dat ze dat van mij heeft. Ik vond het als kind ook leuk om verhalen te schrijven. Schrijven kon dus wel eens een van die passies zijn. Toen ik dat eenmaal wist en ook echt voelde, besloot ik om dat schrijven maar weer eens op te pakken. Ik besloot te beginnen met bloggen.

Achteraf eigenlijk een heel raar besluit. Ik was namelijk al lang aan het bloggen. Ik was er alleen niet bewust van en ik had het ook nooit echt besloten. Maar wanneer ik mijn Facebook pagina terug lees, zie ik dat ik heel vaak hele verhalen schrijf. Verhalen die misschien te lang zijn voor Facebook maar die mij helpen mijn gevoelens op een rijtje te zetten. Zo schreef ik een jaar geleden al onderstaande 'blog'.

Een jaar geleden alweer kwam ik thuis te zitten. Moe was niet het goede woord. Ik was compleet uitgeblust. Het was op! Natuurlijke merkte ik al langer dat ik kortaf was tegen de kinderen. En ik gebruikte mijn parttime dagen om uit te rusten. Maar in mijn hoofd praatte ik alles goed. Het was druk op mijn werk en ik had er de nodige verantwoordelijkheden bij gekregen. Het is helemaal niet raar dat je dan moe bent. Zeker in combinatie met een druk gezinsleven. Maar ik werkte toch maar 3,5 dag. En Marc was (is) een zeer betrokken vader die ook zijn verantwoordelijkheden neemt en 1 dag in de week voor de kinderen thuis blijft. Wat had ik nou te klagen. Wij hadden het uitstekend voor elkaar! Maar nee: wij hadden het niet uitstekend voor elkaar. Het is niet normaal om op je parttime dag terug in bed te kruipen als de kinderen naar school zijn. Het is niet normaal om compleet uitgeblust van je werk te komen. Het is niet normaal om nergens meer zin in te hebben omdat het allemaal veel te veel energie kost. En het is zeker niet normaal om dat allemaal af te reageren op degenen waar je het meest van houdt. Renske, Iris en Marc hebben dat nooit verdiend. Achteraf heb ik er ook heel veel spijt van en ben ik juist trots op hen dat ze zoveel met mij hebben doorstaan.

Inmiddels zijn we een jaar verder. Een heel moeilijk jaar voor ons alle 4. Een jaar waarbij ik heel veel geleerd heb en heel veel hobbels ben tegen gekomen. Een jaar waarin ik heel veel steun heb gekregen van mijn gezin. Een jaar waarin ook Renske heel veel stappen heeft gemaakt. Voor zo'n gevoelig meisje was het ook erg moeilijk. Een jaar waarin Iris ondanks alle problemen thuis, haar 1e kleuter jaar op school heel goed heeft doorstaan. En heeft ze zich ontwikkeld tot een vrolijke en slimme meid. Een jaar waarin Marc ongelooflijk veel geduld met me heeft gehad. Hij heeft me ontzettend goed opgevangen als ik weer in de put zat. Maar ook zeker een jaar waarin ik mezelf weer heb leren kennen en waarin ik heel hard aan mijn herstel heb gewerkt.

Volledig hersteld ben ik nog niet. Mijn klachtenniveau is helaas nog steeds boven gemiddeld. Maar als je weet waar ik vandaan kom, ben ik ongelooflijk trots op mezelf maar zeker ook op Marc, Renske en Iris. Ik kom zojuist van mijn psycholoog en ben officieel 'ontslagen'. Helaas nog niet volledig klachtenvrij maar een ontzettend eind op de goede weg. Met een trots gevoel neergestreken in een koffietentje in de binnenstad. Een koffietentje waar ik een jaar geleden ook wel eens kwam als ik met mijn ziel onder mijn arm liep rond te dolen. Toen verklaarde ik mensen voor gek als ze zeiden dat mijn herstel wel eens langer dan een jaar kon gaan duren. Maar nu zit ik hier en vier mijn 'ontslag'. Beter nog, ik vier het leven! Want mijn leven is veel te mooi om mezelf het niet te gunnen daarvan te genieten!

Dat schreef ik dus een jaar geleden. Mooi om terug te lezen hoe ik er toen voor stond. En hoe goed het inmiddels met me gaat. Maar ook mooi om te zien dat dit bloggen dus al veel langer in me zat. Nu ik deze passie heb ontdekt ga ik het natuurlijk niet alleen gebruiken om te schrijven over mijn burn-out. Het zal zeker een onderwerp zijn dat nog wel eens terugkomt, aangezien ook die periode me gevormd heeft tot wie ik nu ben. Maar ik wil zeker ook gaan schrijven over alle leuke dingen in mijn leven. Ik wil gaan schrijven over mijn gezin maar ook over 2 andere passies van mij. De passie voor hardlopen die ik onlangs ontdekte en de passie voor interieurstyling die net als schrijven al langer in me zat.

Ik hoop dat het bloggen mij op zijn tijd een uitlaat klep geeft maar dat het mij voornamelijk heel veel plezier oplevert. Daarnaast hoop ik natuurlijk dat mijn blogs graag gelezen worden. Mogelijk dat ik jullie af en toe raak met mijn verhalen of dat er herkenning plaats vindt. Ik vind het altijd fijn om feedback te krijgen zodat ik de inhoud van mijn blogs ook aan kan passen aan jullie wensen.

You can't have it all!

Gisteren las ik op Facebook het verhaal van Maaike Helmer dat zij schreef voor Vrouw.nl. Ik werd getriggerd door de zin: "Maaike moest om alles huilen." Behalve dat het door een naamgenoot geschreven was, leek het in meer opzichten op mijn verhaal. Ook ik kende een periode waarin ik om alles moest huilen en waarin alles me teveel werd. Net als zij kreeg ik te maken met een burn-out.

Nu twee jaar geleden dacht ik nog dat alles goed met me ging. Zo'n dag of 10 later stortte ik compleet in en kwam ik thuis te zitten met een burn-out. Onvoorstelbaar voor mij. Zoals ik al schreef: ik dacht dat alles goed ging. We waren door een hele zwarte periode gegaan in 2011 toen - vlak na elkaar - zowel mijn schoonvader als vader vrij plotseling overleden. En toen we midden in die rouw periode ook nog een miskraam kregen, konden we ons niet voorstellen hoe we dit grote verdriet moesten verwerken als gezin. Maar we gingen door. We moesten door. Renske was net als kleuter op school begonnen en Iris was net 1 jaar. Opgeven was dus geen optie want die 2 kleine meisjes waren afhankelijk van ons. 2 Kleine meisjes die niet zaten te wachten op een papa en mama die altijd verdrietig zijn. 2 Kleine meisjes die er met hun stralende smoeltjes ook wel voor zórgden dat papa en mama niet altijd verdrietig waren. We gingen dus door en langzaam aan leek het alsof we het verdriet een plekje konden geven. De opa's werden gemist, maar de scherpe randjes gingen eraf. Het leven leek weer mooi.....en ik dacht dat alles goed met me ging.

Op het werk was het wel druk maar ik had het onder controle. En in vergelijking met anderen hadden we het thuis prima geregeld. De zorg voor de meiden hadden we eerlijk verdeeld en ook voor ons samen bleef er genoeg tijd over. Het ging zelfs zo goed dat ik me op mijn werk steeds meer ontwikkelde. Leuke nieuwe uitdagingen, ik ging alles aan. Wat een onzin: You can't have it all! Ik kon het wel! Natuurlijk hoorde ik om heen verhalen over mensen die met burn-out of overspannenheid te maken kregen. Ik leefde echt met ze mee maar stiekem was er ook een andere stem in mijn hoofd. Stiekem dacht ik dat het eigenlijk allemaal modeziektes waren. Vroeg ik me af wat deze mensen nou te zeuren hadden. Zij hadden geen echte problemen. Ze hadden het hooguit te druk. Daar kan je zelf iets aan doen. Je eigen geluk moet je maken! Want hé, ondanks alle tegenslagen ging het goed met ons, met mij. Tsjakka!! Dat dacht ik dus allemaal. Stiekem. Nu schaam ik me voor deze gedachtes. Want opeens was alles anders. Van de ene op de andere dag stortte ik in. En Maaike moest om alles huilen.

In het weekend waren we nog naar mijn moeders verjaardag geweest. Dat was me eigenlijk al te veel. Ik was heel erg moe en niet in staat om te genieten van dit uitje. Maar ach, dat hebben we toch allemaal wel eens. De week erna hadden de kinderen herfstvakantie en voor mij brak de zoveelste week op het werk aan met een behoorlijk hoge werkdruk. Opeens leek het allemaal niet meer bij te benen. Op woensdag gebruikte ik mijn parttime dag om bij te komen. In plaats van leuke dingen te ondernemen met mijn meiden, zette ik ze voor de tv. Inmiddels vond ik dat al heel normaal, want mama had haar rust hard nodig op de woensdagen. Maar dat ik inmiddels ook om het minste of geringste uitviel tegen ze, dat vond ik niet normaal. En dat ik de volgende dag ook niet eens uitgerust op het werk kwam, was ook niet normaal. Rond het middaguur knapte er iets. Ik was leeg, ik was op, ik moest huilen. Huilend moest ik op mijn werk erkennen dat het niet meer ging. De tranen stroomden over mijn wangen op weg naar huis. Ik kon alleen maar bedenken hoe moe ik was. Daarnaast kwamen de gedachtes aan het falen. Ik had gefaald. Big time! Ik had mijn gezin en mijn collega's in de steek gelaten. En Maaike moest om alles huilen. 

Maar niet alleen huilen. De eerste week kon ik alleen maar slapen. Een wandeling naar de winkel was me al teveel. Ik voelde me schuldig dat ik daar überhaupt liep, op een doordeweekse dag wanneer ik eigenlijk zou moeten werken. Het was me niet gelukt om alle ballen in de lucht te houden, ik was letterlijk opgebrand. Het blijft moeilijk te omschrijven voor mensen die het niet hebben meegemaakt. Dat gevoel van niks meer te kunnen en van het minste doodop zijn. Boodschappen doen, koken: alles was me teveel. Ik vergelijk het altijd met een volle harde schijf. Mijn harde schijf was vol. Ik kon geen informatie meer opnemen of verwerken. Mijn hoofd liep letterlijk over. 

Gelukkig heb ik een fantastische man die me erg goed heeft opgevangen in die tijd. Alles nam hij voor zijn rekening. Naast zijn drukke baan, draaide het complete huishouden op hem. Zonder hem was het me zeker niet gelukt weer op te krabbelen. Door hem kreeg ik de ruimte me te focussen op mijn therapie en mijn herstel. Lange wandelingen en fietstochten maakte ik om in mijn hoofd de rust weer te vinden. Al snel had ik door dat in mijn bed blijven liggen de oplossing niet was. Zo probeerde ik meestal wel zelf de kinderen naar school te brengen en op te halen. Daar haalde ik ook echt plezier uit. Het gaf me een reden mijn bed uit te komen en de dag te beginnen. Maar het geklets aan het schoolplein werd me vaak teveel. De hectiek van 2 kinderen die na school wilden afspreken kon ik vaak niet overzien. Ik kon het gewoon niet verwerken, al die informatie die tegelijk op me afgevuurd werd. TV kijken, een boek lezen, Twitteren, Facebook, allemaal informatiestromen die ik nog moeilijk kon verwerken. Veel van die dingen heb ik in die tijd ook radicaal terug geschroefd. Ik hoef niet alles van iedereen te weten en overal een mening over te hebben. Ik trok me liever terug in de schulp van ons gezin.

Heel langzaam werd 'En Maaike moest om alles huilen' weer 'En Maaike lacht soms weer'. Ik leerde weer genieten van de kleine dingen in het leven in plaats van alle grote dingen na te jagen. Ik werd weer vrolijk van een zonnetje, ik hoorde de vogels weer fluiten en ik genoot ervan mijn kinderen te zien lachen.

Mijn harde schijf lijkt inmiddels gereset, maar de ventilator heeft een klap gehad. Nu 2 jaar later overvalt het gevoel me namelijk nog steeds wel eens. Ik ben bang dat ik nooit meer helemaal de oude word. Soms is nog steeds alles me teveel en kan ik moeilijk alle informatie die ik binnen krijg verwerken. Wel heb ik geleerd nu eerder op de rem te stappen. Eerder te erkennen dat ik het niet bij kan benen en eerder om hulp vragen. Maar ik blijf alert want zoals ik me toen voelde, wil ik me nooit meer voelen.

En Maaike moest om alles huilen is gelukkig veranderd in: Maaike huilt nog wel eens maar is over het algemeen een heel gelukkig mens.