Door mijn burn-out begon ik na te denken over de passies in mijn leven. Natuurlijk geniet ik intens van mijn gezin maar er moet toch meer zijn waar ik mijn ei in kwijt kan. Natuurlijk is dat een heel proces waar je door heen gaat. Je voelt je vast zitten in het leven dat je leidt en de carrière die je koos. Sommige keuzes uit het verleden had ik meer met mijn verstand gemaakt dan met mijn gevoel. En in de loop der jaren nam dat verstand meer en meer de overhand. Nu werd het tijd om weer dicht bij mijn gevoel te komen.
Om te ontdekken waar mijn hart ligt, keek ik terug naar mijn kindertijd. Waar haalde ik als klein kind al plezier uit? Ook mijn dochters werkten als een spiegel voor mij. Renske schrijft soms verhalen en ik besefte dat ze dat van mij heeft. Ik vond het als kind ook leuk om verhalen te schrijven. Schrijven kon dus wel eens een van die passies zijn. Toen ik dat eenmaal wist en ook echt voelde, besloot ik om dat schrijven maar weer eens op te pakken. Ik besloot te beginnen met bloggen.
Achteraf eigenlijk een heel raar besluit. Ik was namelijk al lang aan het bloggen. Ik was er alleen niet bewust van en ik had het ook nooit echt besloten. Maar wanneer ik mijn Facebook pagina terug lees, zie ik dat ik heel vaak hele verhalen schrijf. Verhalen die misschien te lang zijn voor Facebook maar die mij helpen mijn gevoelens op een rijtje te zetten. Zo schreef ik een jaar geleden al onderstaande 'blog'.
Een jaar geleden alweer kwam ik thuis te zitten. Moe was niet het goede woord. Ik was compleet uitgeblust. Het was op! Natuurlijke merkte ik al langer dat ik kortaf was tegen de kinderen. En ik gebruikte mijn parttime dagen om uit te rusten. Maar in mijn hoofd praatte ik alles goed. Het was druk op mijn werk en ik had er de nodige verantwoordelijkheden bij gekregen. Het is helemaal niet raar dat je dan moe bent. Zeker in combinatie met een druk gezinsleven. Maar ik werkte toch maar 3,5 dag. En Marc was (is) een zeer betrokken vader die ook zijn verantwoordelijkheden neemt en 1 dag in de week voor de kinderen thuis blijft. Wat had ik nou te klagen. Wij hadden het uitstekend voor elkaar! Maar nee: wij hadden het niet uitstekend voor elkaar. Het is niet normaal om op je parttime dag terug in bed te kruipen als de kinderen naar school zijn. Het is niet normaal om compleet uitgeblust van je werk te komen. Het is niet normaal om nergens meer zin in te hebben omdat het allemaal veel te veel energie kost. En het is zeker niet normaal om dat allemaal af te reageren op degenen waar je het meest van houdt. Renske, Iris en Marc hebben dat nooit verdiend. Achteraf heb ik er ook heel veel spijt van en ben ik juist trots op hen dat ze zoveel met mij hebben doorstaan.
Inmiddels zijn we een jaar verder. Een heel moeilijk jaar voor ons alle 4. Een jaar waarbij ik heel veel geleerd heb en heel veel hobbels ben tegen gekomen. Een jaar waarin ik heel veel steun heb gekregen van mijn gezin. Een jaar waarin ook Renske heel veel stappen heeft gemaakt. Voor zo'n gevoelig meisje was het ook erg moeilijk. Een jaar waarin Iris ondanks alle problemen thuis, haar 1e kleuter jaar op school heel goed heeft doorstaan. En heeft ze zich ontwikkeld tot een vrolijke en slimme meid. Een jaar waarin Marc ongelooflijk veel geduld met me heeft gehad. Hij heeft me ontzettend goed opgevangen als ik weer in de put zat. Maar ook zeker een jaar waarin ik mezelf weer heb leren kennen en waarin ik heel hard aan mijn herstel heb gewerkt.
Volledig hersteld ben ik nog niet. Mijn klachtenniveau is helaas nog steeds boven gemiddeld. Maar als je weet waar ik vandaan kom, ben ik ongelooflijk trots op mezelf maar zeker ook op Marc, Renske en Iris. Ik kom zojuist van mijn psycholoog en ben officieel 'ontslagen'. Helaas nog niet volledig klachtenvrij maar een ontzettend eind op de goede weg. Met een trots gevoel neergestreken in een koffietentje in de binnenstad. Een koffietentje waar ik een jaar geleden ook wel eens kwam als ik met mijn ziel onder mijn arm liep rond te dolen. Toen verklaarde ik mensen voor gek als ze zeiden dat mijn herstel wel eens langer dan een jaar kon gaan duren. Maar nu zit ik hier en vier mijn 'ontslag'. Beter nog, ik vier het leven! Want mijn leven is veel te mooi om mezelf het niet te gunnen daarvan te genieten!
Dat schreef ik dus een jaar geleden. Mooi om terug te lezen hoe ik er toen voor stond. En hoe goed het inmiddels met me gaat. Maar ook mooi om te zien dat dit bloggen dus al veel langer in me zat. Nu ik deze passie heb ontdekt ga ik het natuurlijk niet alleen gebruiken om te schrijven over mijn burn-out. Het zal zeker een onderwerp zijn dat nog wel eens terugkomt, aangezien ook die periode me gevormd heeft tot wie ik nu ben. Maar ik wil zeker ook gaan schrijven over alle leuke dingen in mijn leven. Ik wil gaan schrijven over mijn gezin maar ook over 2 andere passies van mij. De passie voor hardlopen die ik onlangs ontdekte en de passie voor interieurstyling die net als schrijven al langer in me zat.
Ik hoop dat het bloggen mij op zijn tijd een uitlaat klep geeft maar dat het mij voornamelijk heel veel plezier oplevert. Daarnaast hoop ik natuurlijk dat mijn blogs graag gelezen worden. Mogelijk dat ik jullie af en toe raak met mijn verhalen of dat er herkenning plaats vindt. Ik vind het altijd fijn om feedback te krijgen zodat ik de inhoud van mijn blogs ook aan kan passen aan jullie wensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten