Tussen servet en tafelkleed

“Ooooh wat gaat de tijd toch snel
Gisteren nog zag ik haar voor het eerst
Lag ze hier in m’n armen
Wat is ze mooi
En wat staat de tijd haar goed
Ik knipper m’n ogen en zie hoe ze steeds
Weer een beetje veranderd is
Maar hoe groot ze ook mag zijn
In mijn ogen blijft ze altijd klein” – Marco Borsato

Mijn dochter Renske is 10. Een tiener, een prépuber, maar vooral een meisje tussen servet en tafelkleed. Net niet het ene maar ook zeker nog niet het andere. Zij en haar vriendinnen beginnen te ontwikkelen richting puberteit. Zelf hebben ze dit niet door. Gelukkig zijn ze nog zo heerlijk naïef!  

Speelafspraakjes worden logeerpartijtjes. Kinderfeestjes worden slaapfeestjes. Tot laat opblijven geeft een bepaalde status.  Ze zijn al groot. Toch zijn ze nog zo klein. De stoerste meiden blijken de meeste knuffels mee te brengen naar zo’n slaapfeestje. Al duimend kijken ze naar de film. Vriendinnen lopen rustig in onderbroek door het huis. Fijn dat ze daar helemaal niet bij stil staan. Eng dat ze daar niet bij stil staan. Ze zijn zich duidelijk niet bewust dat ze geen kleine kinderen meer zijn.  Nu zijn wij er nog om ze daarin te begeleiden. Papa trekt zich iets meer terug tijdens logeerpartijtjes zodat er nooit ongemakkelijke situaties zullen ontstaan. Mama probeert ze mee te geven dat sommige dingen minder gepast zijn naarmate je ouder wordt.

Heel belangrijk om ze te begeleiden in deze weg naar de puberteit. Veel te snel zullen ze verliefd worden. Gaan ze hun eigen sexualiteit ontdekken. Papa en mama zijn nu al niet meer de enige belangrijke personen in haar leven. We moeten deze plek delen met haar BFF’s. Aan hen worden de geheimen verteld. Niet langer aan haar papa en mama. Het is wennen dat ik niet meer alles weet. Niet meer alles mag weten. Niet meer haar centrum van het universum ben.  Daarnaast is het ook eng dat ik niet meer alles weet. Het liefste bouw je toch een muurtje om haar heen.

Het grote loslaten gaat beginnen. Natuurlijk waren er al eerder loslaat momenten in haar leven. Opvoeden is een en al loslaten. De eerste keer dat ik haar naar het kinderdagverblijf of naar school bracht. Alleen was er toen altijd nog een lijntje met ons. Eigenlijk maakte ze weinig mee waarvan ik niet op de hoogte was. Vanuit de opvang en school werden we voldoende op de hoogte gehouden van alles waar ze me bezig was. Nu breekt de tijd aan dat we dat steeds minder weten. In ieder geval als zij deze dingen niet met ons deelt.

Ik hoop dat onze vertrouwensband inmiddels groot genoeg is. Dat ze me bij de echt grote dingen in het leven in vertrouwen neemt. Wat dat betreft, moet ik zelf ook nog wel wat leren. Ik zal moeten leren dat de geheimen - die ze me nu nog wel vertelt - voor haar echt grote geheimen zijn. Ik mag haar vertrouwen dus niet beschamen door deze geheimen door te vertellen. Helaas is dat soms moeilijk. Ik ben zo ongelofelijk trots op haar! Alles dat ze meemaakt, schreeuw ik het liefste van de daken. Dus toen ze me een paar weken geleden vertelde dat ze een vriendje had, wist binnen de kortste keren de hele familie dit. Ai! Dit mag ik dus niet langer doen. Als ik wil dat mijn dochter me vertrouwt, zal ze me moeten kunnen vertrouwen. Dat van de vriendje hebben jullie dus niet van mij…

Samen komen we er wel. Het feit dat ze het me vertelde is al zoveel waard. Ze geeft duidelijk haar grenzen aan. Aan mij om die grenzen te respecteren. Ik hoef ook niet alles te weten natuurlijk. Nou ja, het liefste wil ik natuurlijk alles weten. Het liefste blijf ik altijd op nummer 1 staan voor haar. Helaas is dat een illusie. Het zou ook niet gezond zijn. Een kind hoort uit te vliegen. De wijde wereld in. Zo lang we open en eerlijk tegen elkaar blijven, komt niets tussen ons in te staan. Ook geen vriendjes!

Lieve Renske, ik hou van jou tot aan de maan en terug! Wat ben je mooi en wat staat de tijd je goed. Ik knipper m’n ogen en zie hoe je steeds weer een beetje veranderd bent. Maar hoe groot je ook mag zijn, in mijn ogen blijf je altijd klein!!

Kus Mama

I love wonen!

Ik 💕 Wonen…….

Al sinds ik kind was heb ik een passie voor interieurstyling. Hele huizen fantaseerde ik bij elkaar, met de mooiste interieurs. Helaas heb ik er nooit mijn beroep van gemaakt. Ik was een bèta op school en koos voor een carrière in het laboratorium. Ook heel leuk & uitdagend werk maar mijn passie voor interieurstyling bleef.

Ik 💕 Wonen…….

Nu leef ik mijn passie uit op mijn eigen interieur. Om te voorkomen dat dit handen vol geld kost, probeer ik met zo’n klein mogelijk budget zo’n groots mogelijk gebaar te maken. Daarnaast maak ik gebruik van mijn creativiteit om tot unieke items te komen.  Kant en klaar kopen in de woonwinkels vind ik te makkelijk.  Op deze manier kwam ik in de loop van de tijd tot de volgende 5 tips voor een uniek en hip interieur voor een kleiner budget.

1.    Ga eens kijken bij de kringloper of op rommelmarkten. Ik scoorde eens leuke accessoires in de mint groene accent kleur van mijn interieur. Gecombineerd met een aantal witte vaasjes en kandelaars staat dat erg leuk op een houten bord.  Voor hooguit een paar tientjes een leuke set accessoires om mijn hoogglans witte salontafel mee op te fleuren.
2.    Loop zeker ook een keer binnen bij de goedkopere ketens zoals Leen Bakker, Karwei , Kwantum of  Hornbach. Zeker voor accessoires zoals kandelaars, kussentjes en vazen hoef je daar niet veel geld uit te geven om toch hele leuke dingen te scoren. Zo kocht ik onlangs zwart-witte kussentjes bij de Hornbach en een bijzettafeltje voor de vissenkom bij de Leen Bakker.
3.    Gebruik materialen uit de natuur. Toen ik vorig jaar niet wist hoe ik mijn leuke lampjes van SissyBoy moest bevestigen, besloot ik uiteindelijk een wit geschilderde tak aan het plafond te hangen. De snoeren van de lampjes wikkelde ik om de tak om zo een unieke lamp boven mijn eettafel te  krijgen. De kinderen brengen ook vaak stenen mee van buiten. En natuurlijk mogen deze niet weggegooid worden.  Met een stift voor porselein en steen teken ik leuke  patronen op deze stenen. Gegroepeerd op een schaaltje geeft dit een mooie en persoonlijke touch aan je interieur.
4.    Geef erfstukken en andere dierbare items ook een mooi plaatsje in je interieur. Op deze manier maak je je interieur persoonlijker. De Delfts blauwe borden die van mijn oma waren, kregen een tweede, modieuzer leven: op de muur tussen bordjes die mijn schoonmoeder nog had liggen en nieuwe bordjes. Mijn mint groene keukenmuur is zo een hele bijzondere muur geworden. 
5.    Durf ten slotte te experimenteren met kleuren. Een gekleurde muur geeft gelijk een heel ander beeld aan je interieur. Dit maakt het de moeite waard om er zo af en toe mee te experimenteren. Begin met een kleine muur, zodat wanneer een kleur niet bevalt deze ook zo weer is over te verven. Ook kinderkamers lenen zich goed om hiermee te experimenteren. Daar kan namelijk vaak net iets meer dan in de rest van het huis. Mijn oudste dochter kreeg zo afgelopen jaar petrol blauw op de muur. Samen met de gele en fuchsia roze acessoires gaf dit een geweldig resultaat!

Deze tips, gecombineerd met een  paar goede basis meubelstukken, geeft je huis die unieke en persoonlijke sfeer die maakt dat het een thuis wordt. Want dat is toch waar we allemaal naar op zoek zijn? Een thuis waar het gezellig is en waar we ons lekker voelen.

Dat is waarom ik 💕 Wonen…….

Hoe de Sinterklaas stress te omzeilen valt

De Sint is weer in het land! Ik weet niet hoe dat bij anderen gaat. Bij ons in huis betekent dat drukte. Met een non-believer en een believer in huis, stuiterballen de kinderen door het huis. Voor hen maakt het niet uit of ze wel of niet het geheim kennen. Er mag geen Sinterklaasjournaal gemist worden en ’s avonds wordt ook door de oudste in volle overtuiging de schoen gezet. Mogelijk dat bij haar de stress nog groter is. Krijgt ze nu eindelijk dat wat ze graag wil? Vooral geen teleurstelling laten blijken, want dan kan je je nog wel eens verspreken over het grote geheim. Ga ook eens bij jezelf na, wat levert meer stress: je van geen geheim bewust zijn of een geheim weten en niet door mogen vertellen. En ondertussen een paar ouders die de druk nog opvoeren. Zo voelt die grote meid zich verantwoordelijk om de boel recht te breien wanneer mama zich verspreekt: “Nee hoor mam, dat had ze niet van jou dat heeft ze vorig jaar van Sinterklaas gekregen!!”.

Ooit was dit de mooiste tijd van het jaar. Gezellig met zijn allen Sinterklaas liedjes zingen. Vol verwachting aan de gang met de speelgoedfolders en hele verlanglijstjes bij elkaar knutselen. Soms met grote wensen, soms met kleine. Maakt allemaal niks uit, want Sinterklaas heeft geld genoeg. Gezellig met wat pepernoten bij de hand terwijl buiten de wind om het huis waait. Volgens mij is de kneuterigheid de grootste reden dat deze traditie zo populair blijft. Een traditie die geassocieerd wordt met gezelligheid, een warm huis, chocolademelk en pepernoten. Voor mij is het niet de associatie met grote kado’s. Waarom maken we het onszelf dan zo moeilijk. Hele verlanglijstjes worden gekocht. De grootste kado’s worden ingeslagen. Het lijkt elk jaar wel meer en meer te moeten zijn. Laten we ophouden met moeten. Laten we weer plezier gaan maken en genieten van deze unieke Nederlandse traditie.

Natuurlijk val ik elk jaar toch weer in de valkuil om alles te willen geven. Ik gun het mijn kinderen allemaal en geniet er enorm van. Toch heb ik moeten leren me niet mee te laten slepen. Het is belachelijk om op 4 december met hartkloppingen wakker te liggen omdat je niet zeker bent dat je alles gekocht hebt. Of de laatste week nog stad en land af te rennen voor die ene pop. Of juist om stress in december te vermijden al in oktober beginnen met kopen. Met als gevolg dat er op pakjesavond een overdaad aan pakjes is of dat de helft zelfs vergeten wordt. Wanneer je midden in de zomer dat paar wanten nog in de kast terug vindt, weet je dat je iets fout doet. Hoe moet het dan wel? Die vraag stel ik mezelf iedere keer opnieuw. Zelf kwam ik tot onderstaande tips. Zolang ik probeer me hieraan te houden, zorg ik ervoor dat de Sinterklaastijd de mooiste tijd van het jaar blijft.

1.       Het is en blijft een kinderfeest. Dit houd ik in mijn achterhoofd. Natuurlijk is het leuk dat Sinterklaas op het werk van de ouders komt, op sportclubs, in het buurtcentrum en bij de oma’s thuis. Helemaal leuk dat je op zo’n Sinterklaasfeest eindelijk kunt bij kletsen met die ene collega die je zelden spreekt of met die buurman waar je zo gezellig een biertje mee weghapt. Blijf je alleen wel realiseren dat het een kinderfeest is. Je bent er voor de kinderen. Natuurlijk begint de hele periode met de intocht hier in de wijk. Het is geweldig dat hij hier echt met een boot aankomt en een hele tour door de wijk loopt met zijn paard. Deze dag wordt afgerond met een bezoek aan het buurthuis. Die dag is heilig voor ons en proberen we zeker altijd vrij te houden. Hier zijn namelijk alle vriendjes en vriendinnetjes van school te vinden. Dit wil je als kind gewoon niet missen. Op het werk van je ouders is een ander verhaal. Al ken je niemand, het blijft leuk om Sinterklaas in het echt te zien en een kadootje te krijgen. Dit hoeft alleen niet op beide werkplekken. Wij hebben al sinds het begin de afspraak dat we het ene jaar naar het werk van mama gaan en andere jaar naar het werk van papa. Dat houdt het overzichtelijk en zo raken de weekenden tot aan 5 december niet meteen overvol. Want verder zijn er nog de oma’s en andere familieleden die de kinderen graag willen overstelpen met kado’s. Er zijn slechts een paar weekenden tussen de komst van Sinterklaas en 5 december. Kortom een gepuzzel in de agenda’s. We lossen dit op door familie uit te nodigen op 5 december zelf. Daarnaast vieren we het soms later. Mijn moeder woont in België. De meiden slikken het als zoete koek dat Sinterklaas - op de terugweg naar Spanje - daar nog wat binnen gooit.

2.       Veel is beter dan groot of duur! Een grote zak kadootjes maakt meer indruk dan een paar grote kado’s. Omdat ik het zelf niet kan laten, krijgen mijn meiden wel altijd één duur kado. De rest wordt aangevuld met kleinigheidjes of nuttige kado’s: wanten, sjaals, sokken en pyjama’s. Alles komt hier te voorschijn uit de zak. En overal zijn ze even blij mee. De magie van Sinterklaas is het allergrootste kado. Schoenkadootjes - waar dat opeens vandaan komt is mij nog steeds een raadsel - wordt beperkt tot 1 keer per week. Liever zou ik het helemaal afschaffen. Manderijntjes en pepernoten zijn voor in de schoen. Helaas kom ik daar niet meer mee weg. Zowel het Sinterklaasjournaal als de andere kinderen om hen heen hebben mijn kinderen geleerd dat er kadootjes voor in de schoen zijn. Dit jaar heb ik deze bewust beperkt tot kadootjes van maximaal 1 euro per stuk.

3.       Ten slotte ben ik niet te principieel rond Sinterklaas. Deze tijd brengt al zoveel stress met zich mee dat we echt niet om alles onze poot stijf houden. Een keertje iets later naar bed omdat die tekening voor de Sint nog af moet of een keer slechter eten omdat hun buik al gevuld is met pepernoten. Ze zullen er niet direct slechter van worden. Normaal wordt er hier in huis na het eten geen tv meer gekeken. Vooral de oudste slaapt slecht wanneer ze voor het slapen nog tv kijkt. Nu kan ik het ze natuurlijk niet aandoen om geen Sinterklaasjournaal te mogen zien. Nou vooruit Freek in het Wild kijken we er ook nog achteraan. Geeft mij meteen de gelegenheid om stiekem, verstopt achter het beeldscherm, nog wat inkopen te doen. Ook een keer extra friet eten, maakt het voor ons ouders een stuk makkelijker. Na de decembermaand gaan we weer verantwoord doen.  

Ik ga mijn best doen om me deze maand aan bovenstaande tips te houden. Bovenalles ga ik proberen te genieten. Een hele opgave voor de perfectionist die ik ben. Dit jaar ga ik gezellig kneuterig bij de warme cv zitten. Met chocolademelk, banketletter, speculaas en veel pepernoten. Misschien - als ik lief ben - brengt Sinterklaas voor mij dan ook nog een kadootje mee. En die extra kilo’s, daar maak ik me pas in januari weer druk over.

Onze harige baby

Ons poezekind maakte ons ruim 13 jaar geleden een gezinnetje. Van samenwonend werden we verzorgers. De komst van Poekie bond ons nog meer aan elkaar. Het was ook een soort generale repetitie. De eerste keer dat we konden oefenen met opvoeden. Hoewel een kat zich natuurlijk niet laat opvoeden. Die heeft bedienden. Daar kwamen we snel genoeg achter. In het begin dachten we nog heel naïef dat we haar beneden konden laten slapen. Na een doorwaakte nacht met gemiauw besloten we al snel om haar op de bovenverdieping toe te laten. Die nacht krabde ze de continue aan onze slaapkamerdeur. Vanaf de 3^e nacht had ze dus een plekje op ons bed veroverd. Iets wat onze kinderen nooit is gelukt. Er is niets fijner om op in slaap te vallen dan het spinnen van een kat. Dat had ik van te voren echt nooit bedacht.

De komst van onze Poekie was de eerste stap naar een echt gezin. Een jaar later gingen we trouwen en daarna volgden de geboortes van de meiden. We hebben dus samen heel wat meegemaakt in de afgelopen 13 jaar. Onze Poekie beleefde het met ons. Volgens mij vond ze die kinderen in het begin super irritant. Wat een drukte opeens in huis. Dit was toch haar huis, haar bed en haar bank! Het baasje en het vrouwtje tolereerde ze inmiddels. Daar was ze nu wel aan gewend. Maar die rond kruipende, overal aanzittende, krijsende wezentjes waren wel erg vreemd. Er waren opeens kamers waar ze niet mocht komen en kinderen die van alles van haar wilden. Het heeft haar nooit veranderd in een knuffel kat. Dat zat niet in haar karakter. Het hoogst haalbare is dat ze tegen je aan komt liggen op de bank.

De meiden zijn jaloers op onze band met Poekie. Waarom komt ze wel naar jullie als jullie haar roepen? Waarom mogen jullie haar wel aaien? Tja, omdat wij haar eten geven misschien? Of omdat wij niet zo druk doen? Toch betrap ik een van hen wel eens op de bank met Poekie naast haar. Al kroelend met de poes gezellig tv kijken.  Poekie is een pittige tante die zelf haar moment uit kiest om geknuffeld te worden. Vaker ligt ze vanaf ‘haar’poef de boel te overzien. Het lijkt alsof ze neerkijkt op het gepeupel en ziet dat het goed is. Inmiddels is ze onmisbaar geworden in ons huis. Een vaste waarde die er altijd is.

Door de meiden wordt er gezeurd om een kitten of een hondje. Ik probeer ze uit te leggen dat we dat Poekie echt niet meer aan kunnen doen. Ze is inmiddels niet meer de jongste. Die drukte maakt haar vast knettergek. En hoezo, willen wij een huisdier? Wij hebben toch een huisdier. Dochterlief legt het ons nogmaals haar fijn uit:”Ja maar Poekie is van jullie!” Voorlopig doen we het er toch maar mee. Poekie is van ons allemaal en hoort gewoon bij ons gezinnetje.

Ik schrok me dan ook wezenloos toen de dierenarts vorige week een knobbel bij Poekie ontdekte. WAT? We hadden haar juist net behandeld tegen niesziekte! Ik kwam hier helemaal niet voor een knobbel, ik kwam voor een vaccinatie…. Zodat ze nog heel oud zou worden. Het voelde volgens de dierenarts niet goed. Hij wilde het graag laten onderzoeken in het lab.

Inmiddels is de uitslag binnen. Wat de dierenarts al vermoedde, is werkelijkheid. Ons Poek heeft een kwaadaardige tumor. Het kan wel weggesneden worden maar zal dan waarschijnlijk snel weer terug komen. Moeten we dat die oude dame nog allemaal aandoen? Rationeel is dat niet meer de moeite waard. Gevoelsmatig voelt het niet goed. Gaan we onze Poekie nou gewoon dood laten gaan? Afwachten tot het zo erg wordt dat we haar in moeten laten slapen? Heftig! We wisten natuurlijk wel dat ze niet eeuwig bij ons zou blijven. Maar dit slaat in als een bom.

’s Avonds vertel ik het de kinderen. Zo gevoelig als onze oudste is, zo praktisch reageert de jongste. Nadat ze eerst plichtsmatig een paar tranen te voorschijn tovert, vraagt ze daarna met haar allerliefste stem:”Krijgen we dan een kitten?” Ik probeer haar uit te leggen dat we Poekie niet zomaar kunnen inruilen voor kitten. Haar antwoord is simpel en daardoor ontzettend ontroerend. “Nee dat is waar. Weet je wat? Dan wachten we toch even!”

Nu genieten we nog zoveel mogelijk van Poekie. Zolang als ze nog bij ons kan zijn. De meisjes geven haar extra snoepjes. We knuffelen, aaien en geven kusjes. We genieten wanneer ze ons ’s avonds warm houdt in bed. Nu kan het nog. Nu is ze er nog.