maandag 14 november 2016

Onze harige baby



Ons poezekind maakte ons ruim 13 jaar geleden een gezinnetje. Van samenwonend werden we verzorgers. De komst van Poekie bond ons nog meer aan elkaar. Het was ook een soort generale repetitie. De eerste keer dat we konden oefenen met opvoeden. Hoewel een kat zich natuurlijk niet laat opvoeden. Die heeft bedienden. Daar kwamen we snel genoeg achter. In het begin dachten we nog heel naïef dat we haar beneden konden laten slapen. Na een doorwaakte nacht met gemiauw besloten we al snel om haar op de bovenverdieping toe te laten. Die nacht krabde ze de continue aan onze slaapkamerdeur. Vanaf de 3e nacht had ze dus een plekje op ons bed veroverd. Iets wat onze kinderen nooit is gelukt. Er is niets fijner om op in slaap te vallen dan het spinnen van een kat. Dat had ik van te voren echt nooit bedacht.
De komst van onze Poekie was de eerste stap naar een echt gezin. Een jaar later gingen we trouwen en daarna volgden de geboortes van de meiden. We hebben dus samen heel wat meegemaakt in de afgelopen 13 jaar. Onze Poekie beleefde het met ons. Volgens mij vond ze die kinderen in het begin super irritant. Wat een drukte opeens in huis. Dit was toch haar huis, haar bed en haar bank! Het baasje en het vrouwtje tolereerde ze inmiddels. Daar was ze nu wel aan gewend. Maar die rond kruipende, overal aanzittende, krijsende wezentjes waren wel erg vreemd. Er waren opeens kamers waar ze niet mocht komen en kinderen die van alles van haar wilden. Het heeft haar nooit veranderd in een knuffel kat. Dat zat niet in haar karakter. Het hoogst haalbare is dat ze tegen je aan komt liggen op de bank.
De meiden zijn jaloers op onze band met Poekie. Waarom komt ze wel naar jullie als jullie haar roepen? Waarom mogen jullie haar wel aaien? Tja, omdat wij haar eten geven misschien? Of omdat wij niet zo druk doen? Toch betrap ik een van hen wel eens op de bank met Poekie naast haar. Al kroelend met de poes gezellig tv kijken.  Poekie is een pittige tante die zelf haar moment uit kiest om geknuffeld te worden. Vaker ligt ze vanaf ‘haar’poef de boel te overzien. Het lijkt alsof ze neerkijkt op het gepeupel en ziet dat het goed is. Inmiddels is ze onmisbaar geworden in ons huis. Een vaste waarde die er altijd is.
Door de meiden wordt er gezeurd om een kitten of een hondje. Ik probeer ze uit te leggen dat we dat Poekie echt niet meer aan kunnen doen. Ze is inmiddels niet meer de jongste. Die drukte maakt haar vast knettergek. En hoezo, willen wij een huisdier? Wij hebben toch een huisdier. Dochterlief legt het ons nogmaals haar fijn uit:”Ja maar Poekie is van jullie!” Voorlopig doen we het er toch maar mee. Poekie is van ons allemaal en hoort gewoon bij ons gezinnetje.
Ik schrok me dan ook wezenloos toen de dierenarts vorige week een knobbel bij Poekie ontdekte. WAT? We hadden haar juist net behandeld tegen niesziekte! Ik kwam hier helemaal niet voor een knobbel, ik kwam voor een vaccinatie…. Zodat ze nog heel oud zou worden. Het voelde volgens de dierenarts niet goed. Hij wilde het graag laten onderzoeken in het lab.
Inmiddels is de uitslag binnen. Wat de dierenarts al vermoedde, is werkelijkheid. Ons Poek heeft een kwaadaardige tumor. Het kan wel weggesneden worden maar zal dan waarschijnlijk snel weer terug komen. Moeten we dat die oude dame nog allemaal aandoen? Rationeel is dat niet meer de moeite waard. Gevoelsmatig voelt het niet goed. Gaan we onze Poekie nou gewoon dood laten gaan? Afwachten tot het zo erg wordt dat we haar in moeten laten slapen? Heftig! We wisten natuurlijk wel dat ze niet eeuwig bij ons zou blijven. Maar dit slaat in als een bom.
’s Avonds vertel ik het de kinderen. Zo gevoelig als onze oudste is, zo praktisch reageert de jongste. Nadat ze eerst plichtsmatig een paar tranen te voorschijn tovert, vraagt ze daarna met haar allerliefste stem:”Krijgen we dan een kitten?” Ik probeer haar uit te leggen dat we Poekie niet zomaar kunnen inruilen voor kitten. Haar antwoord is simpel en daardoor ontzettend ontroerend. “Nee dat is waar. Weet je wat? Dan wachten we toch even!”
Nu genieten we nog zoveel mogelijk van Poekie. Zolang als ze nog bij ons kan zijn. De meisjes geven haar extra snoepjes. We knuffelen, aaien en geven kusjes. We genieten wanneer ze ons ’s avonds warm houdt in bed. Nu kan het nog. Nu is ze er nog.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten