Hoe de Sinterklaas stress te omzeilen valt

De Sint is weer in het land! Ik weet niet hoe dat bij anderen gaat. Bij ons in huis betekent dat drukte. Met een non-believer en een believer in huis, stuiterballen de kinderen door het huis. Voor hen maakt het niet uit of ze wel of niet het geheim kennen. Er mag geen Sinterklaasjournaal gemist worden en ’s avonds wordt ook door de oudste in volle overtuiging de schoen gezet. Mogelijk dat bij haar de stress nog groter is. Krijgt ze nu eindelijk dat wat ze graag wil? Vooral geen teleurstelling laten blijken, want dan kan je je nog wel eens verspreken over het grote geheim. Ga ook eens bij jezelf na, wat levert meer stress: je van geen geheim bewust zijn of een geheim weten en niet door mogen vertellen. En ondertussen een paar ouders die de druk nog opvoeren. Zo voelt die grote meid zich verantwoordelijk om de boel recht te breien wanneer mama zich verspreekt: “Nee hoor mam, dat had ze niet van jou dat heeft ze vorig jaar van Sinterklaas gekregen!!”.

Ooit was dit de mooiste tijd van het jaar. Gezellig met zijn allen Sinterklaas liedjes zingen. Vol verwachting aan de gang met de speelgoedfolders en hele verlanglijstjes bij elkaar knutselen. Soms met grote wensen, soms met kleine. Maakt allemaal niks uit, want Sinterklaas heeft geld genoeg. Gezellig met wat pepernoten bij de hand terwijl buiten de wind om het huis waait. Volgens mij is de kneuterigheid de grootste reden dat deze traditie zo populair blijft. Een traditie die geassocieerd wordt met gezelligheid, een warm huis, chocolademelk en pepernoten. Voor mij is het niet de associatie met grote kado’s. Waarom maken we het onszelf dan zo moeilijk. Hele verlanglijstjes worden gekocht. De grootste kado’s worden ingeslagen. Het lijkt elk jaar wel meer en meer te moeten zijn. Laten we ophouden met moeten. Laten we weer plezier gaan maken en genieten van deze unieke Nederlandse traditie.

Natuurlijk val ik elk jaar toch weer in de valkuil om alles te willen geven. Ik gun het mijn kinderen allemaal en geniet er enorm van. Toch heb ik moeten leren me niet mee te laten slepen. Het is belachelijk om op 4 december met hartkloppingen wakker te liggen omdat je niet zeker bent dat je alles gekocht hebt. Of de laatste week nog stad en land af te rennen voor die ene pop. Of juist om stress in december te vermijden al in oktober beginnen met kopen. Met als gevolg dat er op pakjesavond een overdaad aan pakjes is of dat de helft zelfs vergeten wordt. Wanneer je midden in de zomer dat paar wanten nog in de kast terug vindt, weet je dat je iets fout doet. Hoe moet het dan wel? Die vraag stel ik mezelf iedere keer opnieuw. Zelf kwam ik tot onderstaande tips. Zolang ik probeer me hieraan te houden, zorg ik ervoor dat de Sinterklaastijd de mooiste tijd van het jaar blijft.

1.       Het is en blijft een kinderfeest. Dit houd ik in mijn achterhoofd. Natuurlijk is het leuk dat Sinterklaas op het werk van de ouders komt, op sportclubs, in het buurtcentrum en bij de oma’s thuis. Helemaal leuk dat je op zo’n Sinterklaasfeest eindelijk kunt bij kletsen met die ene collega die je zelden spreekt of met die buurman waar je zo gezellig een biertje mee weghapt. Blijf je alleen wel realiseren dat het een kinderfeest is. Je bent er voor de kinderen. Natuurlijk begint de hele periode met de intocht hier in de wijk. Het is geweldig dat hij hier echt met een boot aankomt en een hele tour door de wijk loopt met zijn paard. Deze dag wordt afgerond met een bezoek aan het buurthuis. Die dag is heilig voor ons en proberen we zeker altijd vrij te houden. Hier zijn namelijk alle vriendjes en vriendinnetjes van school te vinden. Dit wil je als kind gewoon niet missen. Op het werk van je ouders is een ander verhaal. Al ken je niemand, het blijft leuk om Sinterklaas in het echt te zien en een kadootje te krijgen. Dit hoeft alleen niet op beide werkplekken. Wij hebben al sinds het begin de afspraak dat we het ene jaar naar het werk van mama gaan en andere jaar naar het werk van papa. Dat houdt het overzichtelijk en zo raken de weekenden tot aan 5 december niet meteen overvol. Want verder zijn er nog de oma’s en andere familieleden die de kinderen graag willen overstelpen met kado’s. Er zijn slechts een paar weekenden tussen de komst van Sinterklaas en 5 december. Kortom een gepuzzel in de agenda’s. We lossen dit op door familie uit te nodigen op 5 december zelf. Daarnaast vieren we het soms later. Mijn moeder woont in België. De meiden slikken het als zoete koek dat Sinterklaas - op de terugweg naar Spanje - daar nog wat binnen gooit.

2.       Veel is beter dan groot of duur! Een grote zak kadootjes maakt meer indruk dan een paar grote kado’s. Omdat ik het zelf niet kan laten, krijgen mijn meiden wel altijd één duur kado. De rest wordt aangevuld met kleinigheidjes of nuttige kado’s: wanten, sjaals, sokken en pyjama’s. Alles komt hier te voorschijn uit de zak. En overal zijn ze even blij mee. De magie van Sinterklaas is het allergrootste kado. Schoenkadootjes - waar dat opeens vandaan komt is mij nog steeds een raadsel - wordt beperkt tot 1 keer per week. Liever zou ik het helemaal afschaffen. Manderijntjes en pepernoten zijn voor in de schoen. Helaas kom ik daar niet meer mee weg. Zowel het Sinterklaasjournaal als de andere kinderen om hen heen hebben mijn kinderen geleerd dat er kadootjes voor in de schoen zijn. Dit jaar heb ik deze bewust beperkt tot kadootjes van maximaal 1 euro per stuk.

3.       Ten slotte ben ik niet te principieel rond Sinterklaas. Deze tijd brengt al zoveel stress met zich mee dat we echt niet om alles onze poot stijf houden. Een keertje iets later naar bed omdat die tekening voor de Sint nog af moet of een keer slechter eten omdat hun buik al gevuld is met pepernoten. Ze zullen er niet direct slechter van worden. Normaal wordt er hier in huis na het eten geen tv meer gekeken. Vooral de oudste slaapt slecht wanneer ze voor het slapen nog tv kijkt. Nu kan ik het ze natuurlijk niet aandoen om geen Sinterklaasjournaal te mogen zien. Nou vooruit Freek in het Wild kijken we er ook nog achteraan. Geeft mij meteen de gelegenheid om stiekem, verstopt achter het beeldscherm, nog wat inkopen te doen. Ook een keer extra friet eten, maakt het voor ons ouders een stuk makkelijker. Na de decembermaand gaan we weer verantwoord doen.  

Ik ga mijn best doen om me deze maand aan bovenstaande tips te houden. Bovenalles ga ik proberen te genieten. Een hele opgave voor de perfectionist die ik ben. Dit jaar ga ik gezellig kneuterig bij de warme cv zitten. Met chocolademelk, banketletter, speculaas en veel pepernoten. Misschien - als ik lief ben - brengt Sinterklaas voor mij dan ook nog een kadootje mee. En die extra kilo’s, daar maak ik me pas in januari weer druk over.

Onze harige baby

Ons poezekind maakte ons ruim 13 jaar geleden een gezinnetje. Van samenwonend werden we verzorgers. De komst van Poekie bond ons nog meer aan elkaar. Het was ook een soort generale repetitie. De eerste keer dat we konden oefenen met opvoeden. Hoewel een kat zich natuurlijk niet laat opvoeden. Die heeft bedienden. Daar kwamen we snel genoeg achter. In het begin dachten we nog heel naïef dat we haar beneden konden laten slapen. Na een doorwaakte nacht met gemiauw besloten we al snel om haar op de bovenverdieping toe te laten. Die nacht krabde ze de continue aan onze slaapkamerdeur. Vanaf de 3^e nacht had ze dus een plekje op ons bed veroverd. Iets wat onze kinderen nooit is gelukt. Er is niets fijner om op in slaap te vallen dan het spinnen van een kat. Dat had ik van te voren echt nooit bedacht.

De komst van onze Poekie was de eerste stap naar een echt gezin. Een jaar later gingen we trouwen en daarna volgden de geboortes van de meiden. We hebben dus samen heel wat meegemaakt in de afgelopen 13 jaar. Onze Poekie beleefde het met ons. Volgens mij vond ze die kinderen in het begin super irritant. Wat een drukte opeens in huis. Dit was toch haar huis, haar bed en haar bank! Het baasje en het vrouwtje tolereerde ze inmiddels. Daar was ze nu wel aan gewend. Maar die rond kruipende, overal aanzittende, krijsende wezentjes waren wel erg vreemd. Er waren opeens kamers waar ze niet mocht komen en kinderen die van alles van haar wilden. Het heeft haar nooit veranderd in een knuffel kat. Dat zat niet in haar karakter. Het hoogst haalbare is dat ze tegen je aan komt liggen op de bank.

De meiden zijn jaloers op onze band met Poekie. Waarom komt ze wel naar jullie als jullie haar roepen? Waarom mogen jullie haar wel aaien? Tja, omdat wij haar eten geven misschien? Of omdat wij niet zo druk doen? Toch betrap ik een van hen wel eens op de bank met Poekie naast haar. Al kroelend met de poes gezellig tv kijken.  Poekie is een pittige tante die zelf haar moment uit kiest om geknuffeld te worden. Vaker ligt ze vanaf ‘haar’poef de boel te overzien. Het lijkt alsof ze neerkijkt op het gepeupel en ziet dat het goed is. Inmiddels is ze onmisbaar geworden in ons huis. Een vaste waarde die er altijd is.

Door de meiden wordt er gezeurd om een kitten of een hondje. Ik probeer ze uit te leggen dat we dat Poekie echt niet meer aan kunnen doen. Ze is inmiddels niet meer de jongste. Die drukte maakt haar vast knettergek. En hoezo, willen wij een huisdier? Wij hebben toch een huisdier. Dochterlief legt het ons nogmaals haar fijn uit:”Ja maar Poekie is van jullie!” Voorlopig doen we het er toch maar mee. Poekie is van ons allemaal en hoort gewoon bij ons gezinnetje.

Ik schrok me dan ook wezenloos toen de dierenarts vorige week een knobbel bij Poekie ontdekte. WAT? We hadden haar juist net behandeld tegen niesziekte! Ik kwam hier helemaal niet voor een knobbel, ik kwam voor een vaccinatie…. Zodat ze nog heel oud zou worden. Het voelde volgens de dierenarts niet goed. Hij wilde het graag laten onderzoeken in het lab.

Inmiddels is de uitslag binnen. Wat de dierenarts al vermoedde, is werkelijkheid. Ons Poek heeft een kwaadaardige tumor. Het kan wel weggesneden worden maar zal dan waarschijnlijk snel weer terug komen. Moeten we dat die oude dame nog allemaal aandoen? Rationeel is dat niet meer de moeite waard. Gevoelsmatig voelt het niet goed. Gaan we onze Poekie nou gewoon dood laten gaan? Afwachten tot het zo erg wordt dat we haar in moeten laten slapen? Heftig! We wisten natuurlijk wel dat ze niet eeuwig bij ons zou blijven. Maar dit slaat in als een bom.

’s Avonds vertel ik het de kinderen. Zo gevoelig als onze oudste is, zo praktisch reageert de jongste. Nadat ze eerst plichtsmatig een paar tranen te voorschijn tovert, vraagt ze daarna met haar allerliefste stem:”Krijgen we dan een kitten?” Ik probeer haar uit te leggen dat we Poekie niet zomaar kunnen inruilen voor kitten. Haar antwoord is simpel en daardoor ontzettend ontroerend. “Nee dat is waar. Weet je wat? Dan wachten we toch even!”

Nu genieten we nog zoveel mogelijk van Poekie. Zolang als ze nog bij ons kan zijn. De meisjes geven haar extra snoepjes. We knuffelen, aaien en geven kusjes. We genieten wanneer ze ons ’s avonds warm houdt in bed. Nu kan het nog. Nu is ze er nog.

Ik ben verliefd!

Gehaast loop ik naar huis nadat ik de kinderen naar school heb gebracht. Ik heb er zin in om weer naar mijn nieuwe liefde te gaan. Normaal heb ik een hekel aan regen en kou. Nu houdt niets me tegen. Van deze nieuwe liefde krijg ik blosjes op mijn wangen en nieuwe energie. Ik voel de wind door mijn haren, ik loop in de wolken. Ik wordt hier blij van en minder prikkelbaar. Zelfs de kinderen en Marc worden hier uit eindelijk beter van. Ja, daar heb ik jullie aandacht! Marc vindt het echt prima dat ik een nieuwe liefde heb. We delen hem zelfs samen. We zijn allebei hopeloos verliefd geworden op hardlopen. 

Zelf was ik de laatste van wie ik het verwacht had. Hardlopers zijn namelijk doodlopers. Ik was liever lui dan moe.  Maar in het kader van dingen gaan doen waar je energie van krijgt, ben ik toch voorzichtig begonnen. Ik was zowieso na mijn burn-out al actiever gaan sporten. Doordoor merkte ik dat sporten me  goed deed. Het is een goede manier om je hoofd leeg te maken na een zware dag op het werk. Even niks aan je hoofd, alleen maar knallen. Super veel energie krijg ik daarvan.

Maar waarom dan ook nog gaan hardlopen zul je denken. Ten eerste gewoon omdat het kan. Iedereen kan het. Lopen leerden we al als klein kind, dus niets zo eenvoudig als de ene voet voor de andere zetten en gewoon gaan. Niet afhankelijk van de lestijden op de sportschool of van anderen. Lopen kan heel goed alleen. Ik kan dus gaan wanneer ik maar wil. Het kost een stuk minder tijd dan naar de sportschool gaan. Hierdoor blijft er nog tijd over voor alle andere dingen die gedaan moeten worden. Ik kan gaan hardlopen meteen nadat ik de kinderen naar school heb gebracht of ’s avonds vanuit mijn werk voordat ik de kinderen ophaal. Ook ga ik op zaterdagochtenden hardlopen, wanneer ik toch Renske al vroeg af moet zetten op het turnen. Heel goed te combineren dus met mijn drukke bestaan als werkende moeder. 

Daarnaast kan het overal. Meestal vertrek ik vanuit huis en maak een rondje door de stad. Ik geniet van een stad die ontwaakt ’s ochtends. Ook op andere momenten is het prima lopen in de stad. Langs de singels en het Chassé park of dwars door Het Valkenberg. Er is altijd genoeg te zien onderweg. Op zaterdagochtend kies ik voor het bos. Heerlijk lopen zo door de natuur. Je bent daar alleen maar met jezelf bezig. Alleen maar aan het lopen. Verder hoef je helemaal niks. Als dat niet mindful is dan weet ik het niet meer.  Op vakantie geeft het hardlopen me de gelegenheid iets van de omgeving te zien. Al waren de heuvelachtige weggetjes in de Ardèche wel even wennen. 

  Inmiddels loop ik 5 km. Ruim een half uur aan een stuk hardlopen. Ik had dat nooit gedacht toen ik hieraan begon. Super trots ben ik dan ook op mezelf dat ik dit bereikt heb. Of dat nog meer wordt of niet maakt me niet zoveel uit. Ik loop voornamelijk voor mezelf en met mezelf. Het fijne van hardlopen voor mij is dat ik niks hoef te bewijzen. Het is geen vorm van presteren voor mij omdat ik het puur voor mijn eigen plezier doe. Geen druk van buitenaf dus, alleen lopen…..

Waarom I Amsterdam?

 

Ons 12,5 jarig huwelijk vierden we met een 4-daagse trip naar Amsterdam. Amsterdam, waar we vlakbij woonden toen we trouwden. Daar zijn we al vaak met zijn 2-en geweest. Voor onze meiden werd dit een hele nieuwe ervaring. Verder dan Nemo was Renske nog niet geweest en ook Iris was niet eerder in Amsterdam. Ook het concept citytrip, of sitietrip zoals Renske het schreef, was hen tot nu toe onbekend. We hebben erg genoten van deze dagen in de big city. Ik deel graag met jullie waarom een citytrip naar Amsterdam een echte aanrader is voor gezinnen met kinderen.

Samen

Meestal kies je ervoor om een citytrip met zijn tweetjes te doen en de kinderen thuis te laten. Daar is niks mis mee. Zeker een aanrader om te blijven doen. Daarnaast is het een mooie aanvulling om een keer met het gezin een stad te bezoeken. Aangezien je daarbij in een hotel logeert,of zoals wij in een studio (Rosie's place) ben je ook echt de hele tijd als gezin samen. Op de camping trekt elk gezinslid zijn eigen plan. De ene gaat naar het zwembad, de andere naar de speeltuin en mama leest een boek. Tussendoor maak je korte uitstapjes met zijn allen. Super! Voor 3 weken vakantie in de zomer. Nu ben je echt de hele tijd samen. Je eet samen, je slaapt samen, je speelt spelletjes samen en kijkt tv samen. Terwijl je de stad bekijkt, kom je tot hele gesprekken samen. De meiden vertellen veel meer dan thuis. Gewoon omdat er continue aandacht is voor elkaar. Hand in hand door de stad slenterend, worden de dingen die we onderweg zien automatisch onderwerp van gesprek. Echt de tijd nemen voor elkaar en genieten van de dingen waar de meiden zich over verwonderen. Een stad bekeken door kinder ogen wordt opeens een hele andere stad.

Avontuurlijk

De eerste avond gingen we naar de Pannenkoekenboot. Super voor de kleintjes! Zoveel pannenkoeken eten als ze wilden. En tot slot nog spelen in de ballenbak in het ruim van het schip. Ook bezochten we Madame Tussauds zodat ze zich konden verwonderen over al die sterren ‘in het echt’bij elkaar. Op de foto met de koning en koningin of met Nick en Simon. Helemaal te gek als je 6 en 9 jaar oud bent! En ’s avonds moe van een lange dag met papa en mama en een grote zak chips The Voice kijken vanuit bed. Tussendoor je weg vinden door zo’n grote stad. Spoorzoeken aan de hand van een plattegrond. Af en toe een stukje met de tram. Elk pleintje, muurtje of grasveld dat we tegenkomen wordt voor even omgetoverd tot speelplek. Amsterdam is gewoon een groot avontuur!

Leerzaam

Zowel voor ouders als kinderen is het continue samen zijn natuurlijk ook een uitdaging. Je moet rekening met elkaar leren houden. Uitstapjes speciaal voor de kinderen werden afgewisseld met uitstapjes die papa en mama leuk vonden. We gingen een keer een drankje drinken in  de Waag op de Nieuwmarkt en eten in een Italiaans restaurant. Daarnaast bezochten we het Rijksmuseum omdat papa en mama daar graag naar toe wilden. Dat Rijksmuseum was leerzaam voor ze. Bekende schilderijen zien en meteen een idee krijgen hoe het er vroeger aan toe ging. Een kakstoel in je kamer is vooral grappig en het luizenpluizen was voornamelijk herkenbaar.  Of het paleis op de Dam dat we nu al een paar keer in het echt zagen, was op het schilderij een stuk minder zwart. Verder is Amsterdam een prima plek om de kinderen iets te vertellen over de oorlog. Voor het Achterhuis van Anne Frank waren Renske en Iris nog te jong. Toch wilden ze elke keer als we er langs kwamen het verhaal nog een keer horen.

Fun

Bovenal is Amsterdam met kinderen gewoon erg leuk! De treinreis ernaar toe was al leuk. Het bezoek aan Artis, waar net een baby olifantje geboren was, was voor ons allemaal super leuk. Kijken bij de levende standbeelden op de Dam was leuk. En shoppen de in de 9 straatjes en de Kalverstraat was leuk. Voorheen gingen we in de herfstvakantie naar een bungalowpark. Dat betekende dat we vooral in het subtropisch zwemparadijs lagen want dat wilden de kinderen zo graag. En ja, als de kinderen het naar hun zin hebben… Voor mij staat subtropisch zwemparadijs eerder gelijk aan een subtropisch krijsparadijs. Niet leuk! Dit was een vakantie die gezellig, avontuurlijk en leerzaam was. Genieten met een hoofdletter G.

Kortom zo’n citytrip is zeker voor herhaling vatbaar. De hele familie heeft het naar zijn zin gehad. Wel was het vermoeiend. Bekaf stortten we ons op zaterdagmiddag in de trein terug naar het Zuiden. Veel ervaringen en indrukken te verwerken. Fijn dat we nog een vrije dag thuis hadden voordat het gewone leven weer begon.  

Hoe een burn-out een blog werd

Door mijn burn-out begon ik na te denken over de passies in mijn leven. Natuurlijk geniet ik intens van mijn gezin maar er moet toch meer zijn waar ik mijn ei in kwijt kan. Natuurlijk is dat een heel proces waar je door heen gaat. Je voelt je vast zitten in het leven dat je leidt en de carrière die je koos. Sommige keuzes uit het verleden had ik meer met mijn verstand gemaakt dan met mijn gevoel. En in de loop der jaren nam dat verstand meer en meer de overhand. Nu werd het tijd om weer dicht bij mijn gevoel te komen.

Om te ontdekken waar mijn hart ligt, keek ik terug naar mijn kindertijd. Waar haalde ik als klein kind al plezier uit? Ook mijn dochters werkten als een spiegel voor mij. Renske schrijft soms verhalen en ik besefte dat ze dat van mij heeft. Ik vond het als kind ook leuk om verhalen te schrijven. Schrijven kon dus wel eens een van die passies zijn. Toen ik dat eenmaal wist en ook echt voelde, besloot ik om dat schrijven maar weer eens op te pakken. Ik besloot te beginnen met bloggen.

Achteraf eigenlijk een heel raar besluit. Ik was namelijk al lang aan het bloggen. Ik was er alleen niet bewust van en ik had het ook nooit echt besloten. Maar wanneer ik mijn Facebook pagina terug lees, zie ik dat ik heel vaak hele verhalen schrijf. Verhalen die misschien te lang zijn voor Facebook maar die mij helpen mijn gevoelens op een rijtje te zetten. Zo schreef ik een jaar geleden al onderstaande 'blog'.

Een jaar geleden alweer kwam ik thuis te zitten. Moe was niet het goede woord. Ik was compleet uitgeblust. Het was op! Natuurlijke merkte ik al langer dat ik kortaf was tegen de kinderen. En ik gebruikte mijn parttime dagen om uit te rusten. Maar in mijn hoofd praatte ik alles goed. Het was druk op mijn werk en ik had er de nodige verantwoordelijkheden bij gekregen. Het is helemaal niet raar dat je dan moe bent. Zeker in combinatie met een druk gezinsleven. Maar ik werkte toch maar 3,5 dag. En Marc was (is) een zeer betrokken vader die ook zijn verantwoordelijkheden neemt en 1 dag in de week voor de kinderen thuis blijft. Wat had ik nou te klagen. Wij hadden het uitstekend voor elkaar! Maar nee: wij hadden het niet uitstekend voor elkaar. Het is niet normaal om op je parttime dag terug in bed te kruipen als de kinderen naar school zijn. Het is niet normaal om compleet uitgeblust van je werk te komen. Het is niet normaal om nergens meer zin in te hebben omdat het allemaal veel te veel energie kost. En het is zeker niet normaal om dat allemaal af te reageren op degenen waar je het meest van houdt. Renske, Iris en Marc hebben dat nooit verdiend. Achteraf heb ik er ook heel veel spijt van en ben ik juist trots op hen dat ze zoveel met mij hebben doorstaan.

Inmiddels zijn we een jaar verder. Een heel moeilijk jaar voor ons alle 4. Een jaar waarbij ik heel veel geleerd heb en heel veel hobbels ben tegen gekomen. Een jaar waarin ik heel veel steun heb gekregen van mijn gezin. Een jaar waarin ook Renske heel veel stappen heeft gemaakt. Voor zo'n gevoelig meisje was het ook erg moeilijk. Een jaar waarin Iris ondanks alle problemen thuis, haar 1e kleuter jaar op school heel goed heeft doorstaan. En heeft ze zich ontwikkeld tot een vrolijke en slimme meid. Een jaar waarin Marc ongelooflijk veel geduld met me heeft gehad. Hij heeft me ontzettend goed opgevangen als ik weer in de put zat. Maar ook zeker een jaar waarin ik mezelf weer heb leren kennen en waarin ik heel hard aan mijn herstel heb gewerkt.

Volledig hersteld ben ik nog niet. Mijn klachtenniveau is helaas nog steeds boven gemiddeld. Maar als je weet waar ik vandaan kom, ben ik ongelooflijk trots op mezelf maar zeker ook op Marc, Renske en Iris. Ik kom zojuist van mijn psycholoog en ben officieel 'ontslagen'. Helaas nog niet volledig klachtenvrij maar een ontzettend eind op de goede weg. Met een trots gevoel neergestreken in een koffietentje in de binnenstad. Een koffietentje waar ik een jaar geleden ook wel eens kwam als ik met mijn ziel onder mijn arm liep rond te dolen. Toen verklaarde ik mensen voor gek als ze zeiden dat mijn herstel wel eens langer dan een jaar kon gaan duren. Maar nu zit ik hier en vier mijn 'ontslag'. Beter nog, ik vier het leven! Want mijn leven is veel te mooi om mezelf het niet te gunnen daarvan te genieten!

Dat schreef ik dus een jaar geleden. Mooi om terug te lezen hoe ik er toen voor stond. En hoe goed het inmiddels met me gaat. Maar ook mooi om te zien dat dit bloggen dus al veel langer in me zat. Nu ik deze passie heb ontdekt ga ik het natuurlijk niet alleen gebruiken om te schrijven over mijn burn-out. Het zal zeker een onderwerp zijn dat nog wel eens terugkomt, aangezien ook die periode me gevormd heeft tot wie ik nu ben. Maar ik wil zeker ook gaan schrijven over alle leuke dingen in mijn leven. Ik wil gaan schrijven over mijn gezin maar ook over 2 andere passies van mij. De passie voor hardlopen die ik onlangs ontdekte en de passie voor interieurstyling die net als schrijven al langer in me zat.

Ik hoop dat het bloggen mij op zijn tijd een uitlaat klep geeft maar dat het mij voornamelijk heel veel plezier oplevert. Daarnaast hoop ik natuurlijk dat mijn blogs graag gelezen worden. Mogelijk dat ik jullie af en toe raak met mijn verhalen of dat er herkenning plaats vindt. Ik vind het altijd fijn om feedback te krijgen zodat ik de inhoud van mijn blogs ook aan kan passen aan jullie wensen.

You can't have it all!

Gisteren las ik op Facebook het verhaal van Maaike Helmer dat zij schreef voor Vrouw.nl. Ik werd getriggerd door de zin: "Maaike moest om alles huilen." Behalve dat het door een naamgenoot geschreven was, leek het in meer opzichten op mijn verhaal. Ook ik kende een periode waarin ik om alles moest huilen en waarin alles me teveel werd. Net als zij kreeg ik te maken met een burn-out.

Nu twee jaar geleden dacht ik nog dat alles goed met me ging. Zo'n dag of 10 later stortte ik compleet in en kwam ik thuis te zitten met een burn-out. Onvoorstelbaar voor mij. Zoals ik al schreef: ik dacht dat alles goed ging. We waren door een hele zwarte periode gegaan in 2011 toen - vlak na elkaar - zowel mijn schoonvader als vader vrij plotseling overleden. En toen we midden in die rouw periode ook nog een miskraam kregen, konden we ons niet voorstellen hoe we dit grote verdriet moesten verwerken als gezin. Maar we gingen door. We moesten door. Renske was net als kleuter op school begonnen en Iris was net 1 jaar. Opgeven was dus geen optie want die 2 kleine meisjes waren afhankelijk van ons. 2 Kleine meisjes die niet zaten te wachten op een papa en mama die altijd verdrietig zijn. 2 Kleine meisjes die er met hun stralende smoeltjes ook wel voor zórgden dat papa en mama niet altijd verdrietig waren. We gingen dus door en langzaam aan leek het alsof we het verdriet een plekje konden geven. De opa's werden gemist, maar de scherpe randjes gingen eraf. Het leven leek weer mooi.....en ik dacht dat alles goed met me ging.

Op het werk was het wel druk maar ik had het onder controle. En in vergelijking met anderen hadden we het thuis prima geregeld. De zorg voor de meiden hadden we eerlijk verdeeld en ook voor ons samen bleef er genoeg tijd over. Het ging zelfs zo goed dat ik me op mijn werk steeds meer ontwikkelde. Leuke nieuwe uitdagingen, ik ging alles aan. Wat een onzin: You can't have it all! Ik kon het wel! Natuurlijk hoorde ik om heen verhalen over mensen die met burn-out of overspannenheid te maken kregen. Ik leefde echt met ze mee maar stiekem was er ook een andere stem in mijn hoofd. Stiekem dacht ik dat het eigenlijk allemaal modeziektes waren. Vroeg ik me af wat deze mensen nou te zeuren hadden. Zij hadden geen echte problemen. Ze hadden het hooguit te druk. Daar kan je zelf iets aan doen. Je eigen geluk moet je maken! Want hé, ondanks alle tegenslagen ging het goed met ons, met mij. Tsjakka!! Dat dacht ik dus allemaal. Stiekem. Nu schaam ik me voor deze gedachtes. Want opeens was alles anders. Van de ene op de andere dag stortte ik in. En Maaike moest om alles huilen.

In het weekend waren we nog naar mijn moeders verjaardag geweest. Dat was me eigenlijk al te veel. Ik was heel erg moe en niet in staat om te genieten van dit uitje. Maar ach, dat hebben we toch allemaal wel eens. De week erna hadden de kinderen herfstvakantie en voor mij brak de zoveelste week op het werk aan met een behoorlijk hoge werkdruk. Opeens leek het allemaal niet meer bij te benen. Op woensdag gebruikte ik mijn parttime dag om bij te komen. In plaats van leuke dingen te ondernemen met mijn meiden, zette ik ze voor de tv. Inmiddels vond ik dat al heel normaal, want mama had haar rust hard nodig op de woensdagen. Maar dat ik inmiddels ook om het minste of geringste uitviel tegen ze, dat vond ik niet normaal. En dat ik de volgende dag ook niet eens uitgerust op het werk kwam, was ook niet normaal. Rond het middaguur knapte er iets. Ik was leeg, ik was op, ik moest huilen. Huilend moest ik op mijn werk erkennen dat het niet meer ging. De tranen stroomden over mijn wangen op weg naar huis. Ik kon alleen maar bedenken hoe moe ik was. Daarnaast kwamen de gedachtes aan het falen. Ik had gefaald. Big time! Ik had mijn gezin en mijn collega's in de steek gelaten. En Maaike moest om alles huilen. 

Maar niet alleen huilen. De eerste week kon ik alleen maar slapen. Een wandeling naar de winkel was me al teveel. Ik voelde me schuldig dat ik daar überhaupt liep, op een doordeweekse dag wanneer ik eigenlijk zou moeten werken. Het was me niet gelukt om alle ballen in de lucht te houden, ik was letterlijk opgebrand. Het blijft moeilijk te omschrijven voor mensen die het niet hebben meegemaakt. Dat gevoel van niks meer te kunnen en van het minste doodop zijn. Boodschappen doen, koken: alles was me teveel. Ik vergelijk het altijd met een volle harde schijf. Mijn harde schijf was vol. Ik kon geen informatie meer opnemen of verwerken. Mijn hoofd liep letterlijk over. 

Gelukkig heb ik een fantastische man die me erg goed heeft opgevangen in die tijd. Alles nam hij voor zijn rekening. Naast zijn drukke baan, draaide het complete huishouden op hem. Zonder hem was het me zeker niet gelukt weer op te krabbelen. Door hem kreeg ik de ruimte me te focussen op mijn therapie en mijn herstel. Lange wandelingen en fietstochten maakte ik om in mijn hoofd de rust weer te vinden. Al snel had ik door dat in mijn bed blijven liggen de oplossing niet was. Zo probeerde ik meestal wel zelf de kinderen naar school te brengen en op te halen. Daar haalde ik ook echt plezier uit. Het gaf me een reden mijn bed uit te komen en de dag te beginnen. Maar het geklets aan het schoolplein werd me vaak teveel. De hectiek van 2 kinderen die na school wilden afspreken kon ik vaak niet overzien. Ik kon het gewoon niet verwerken, al die informatie die tegelijk op me afgevuurd werd. TV kijken, een boek lezen, Twitteren, Facebook, allemaal informatiestromen die ik nog moeilijk kon verwerken. Veel van die dingen heb ik in die tijd ook radicaal terug geschroefd. Ik hoef niet alles van iedereen te weten en overal een mening over te hebben. Ik trok me liever terug in de schulp van ons gezin.

Heel langzaam werd 'En Maaike moest om alles huilen' weer 'En Maaike lacht soms weer'. Ik leerde weer genieten van de kleine dingen in het leven in plaats van alle grote dingen na te jagen. Ik werd weer vrolijk van een zonnetje, ik hoorde de vogels weer fluiten en ik genoot ervan mijn kinderen te zien lachen.

Mijn harde schijf lijkt inmiddels gereset, maar de ventilator heeft een klap gehad. Nu 2 jaar later overvalt het gevoel me namelijk nog steeds wel eens. Ik ben bang dat ik nooit meer helemaal de oude word. Soms is nog steeds alles me teveel en kan ik moeilijk alle informatie die ik binnen krijg verwerken. Wel heb ik geleerd nu eerder op de rem te stappen. Eerder te erkennen dat ik het niet bij kan benen en eerder om hulp vragen. Maar ik blijf alert want zoals ik me toen voelde, wil ik me nooit meer voelen.

En Maaike moest om alles huilen is gelukkig veranderd in: Maaike huilt nog wel eens maar is over het algemeen een heel gelukkig mens.